{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 28}
«...مَا أَطْوَلَ هَذَا الْعَنَاءَ وَ أَبْعَدَ هَذَا الرَّجَاءَ...»
این جمله از خطبهٔ ۱۸۷ اشاره به فتنههاى پیش از ظهور حضرت مهدی دارد که به مؤمنین بسیار سخت خواهد گذشت و رهائى از آن ممکن نیست تا امام زمان ظهور کنند. حوادث و بلاهایی که هر چاره‌ای برای آن اندیشه شود، مشکل دیگری دامان مردم را می‌گیرد.
اما چرا امام علی می‌فرمایند امید نجات، دور است در حالی که بعضی از روایات ما امید به ظهور را نزدیک می‌دانند؟ آنچه از این کلام برداشت می‌شود این است که، ظهور مشروط به شرایطى است که اگر آن شرایط تحقق یابد، نزدیک است و اگر تحقّق نیابد دور می‌باشد و به تعبیر دیگر، مؤمنان مى‌توانند با فراهم کردن شرایطِ ظهور، یعنى خودسازى، آمادگى کامل، دعا و... ظهور آن حضرت را نزدیک کنند و اگر زمینه را فراهم نکنند، ظهور به تأخیر خواهد افتاد، بنابراین امر فرج از یک نظر نزدیک است و از نظر دیگر دور می‌باشد.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
