{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 38}
«بِنَا اهْتَدَیْتُمْ فِی الظَّلْمَاءِ...»
در آغاز خطبهٔ ۴ نهج‌البلاغه، امیرالمومنین به نعمت‌هاى فراوان و چشمگیرى که در سایهٔ اسلام نصیب مسلمانان شد اشاره می‌نمایند. در واقع این فراز از کلام امام، اشاره به یک واقعیّت مهمّ تاریخى است در مقایسهٔ عصر جاهلیّت عرب با دوران شکوفایى بعد از طلوع اسلام، و روشن مى‌شود که عرب جاهلى در چه سطحى بوده و بعد از نزول قرآن و اسلام در چه سطحى قرار گرفته است.
قطعاً تفاوت در میان این دو آن قدر زیاد است که جز تعبیر به یک معجزهٔ بزرگ، تعبیر دیگرى براى آن نمى‌توان تصوّر کرد، معجزه‌ای که امیرالمومنین می‌فرمایند، این اتفاق به واسطهٔ ما اهل‌بیت رخ داده است.
در واقع در این سخن، امام به هدایت‌گریِ اهل‌بیت اشاره می‌نمایند. سخنانی که به نحوی می‌تواند چراغ راهنمایی برای تمام تاریخ بشریت باشد. و برای ما نیز این مطلب را روشن کند که تنها در پرتوی وجود امام مهدی، آخرین ذخیرهٔ الهی است که می‌توان به داشتن آینده‌ای روشن امیدوار بود.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
