{مهدویت در قرآن - شماره 20}
(جزء بیستم)
📖 «أمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلیلًا ما تَذَکَّرُونَ»*۱
امام باقر(علیه السلام) در رابطه با این آیه فرمود: «و او(حضرت مهدی) همان مضطری است که خداوند می‌فرماید: "امن یجیب المضطر.." (این آیه) درباره او و برای او نازل شده است.»*۲
تا زمانی که مردم به طور حقیقی خواهان ظهور نباشند خداوند اذن ظهور نخواهد داد. آنگاه که مردم مضطرانه خواستار فرج شوند و به کلی چشم از عالم اسباب برگیرند و تمام قلب و روحشان را در اختیار باری تعالی قرار دهند، حضرت حجت مضطرانه دست به دعا بر می‌دارند و آنگاه است که فرمان «قُم بِاذنِ الله» صادر خواهد شد.
گفتنش هم برای یک عاشق سخت است، اما حقیقت این است که محبوبمان در اضطرار است.
اضطرار از ظلم هایی که گرسنگی و مرگ تدریجی کودکان یمن و بی خانمانی مسلمانان میانمار و جنایت های داعش ... قسمت آشکار آن است.
ما ناراحت می‌شویم چون معتقدیم «بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند...»
اما جنسِ غم او فرق دارد؛ چون رابطه اش با ما پدر و فرزندی است. درد آنجاست که او می‌تواند همه این ظلم ها را ریشه کن کند، اگر...
می‌گویند وقتی اضطرار حضرت به اوج می‌رسد، در کنار کعبه سر به سجده می‌گذارد و مدام آیه «امن یجیب» را تا اذان صبح می‌خواند. این حال ادامه می‌یابد تا جبرئیل امین به خدمت حضرت می‌رسد و می‌گوید: «ای حجت خدا، از این حالت ملائکه‌ی الهی به گریه افتادند. برخیز که خداوند دعایت را مستجاب و فرج را امضاء نمود.»*۳
[1. سوره نمل، آیه ۶۲؛ ۲. الغیبه، ص۱۸۲ ،باب ۱۰، ح ۳۰؛ ۳.به نقل از کتاب شریف نوائب الدهور،علامه میر جهانی و بحار الانوار،ج۵۱،ص۴۸]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
