{امام زمان از منظر روایات - شماره 16}
«احمد بن اسحاق می گوید: به خدمت امام حسن عسکری شرفیاب شدم و عرض کردم: ای فرزند پیامبر! از این همه منّت که بر گردن من نهادی بسیار مسرور هستم، آیا سنّت جاری از خضر و ذو القرنین (غیبت) در مورد آقازاده ی بزرگوار چیست؟ فرمود: «طولانی شدن غیبت او، ای احمد». گفتم: ای پسر پیامبر! آیا غیبت او خیلی طول می کشد؟ فرمود:
«آری، قسم به پروردگارم، به قدری طول می کشد که بیشتر معتقدان به آن، از اعتقاد خود برمی گردند. و بر اعتقاد خود استوار نمی ماند به جز کسی که خداوند از او برای ولایت ما پیمان گرفته، در دلش ایمان را نوشته، و او را با روحی از خود تأیید کرده باشد». «ای احمد بن اسحاق! این امری از امرهای خدا، و سرّی از اسرار خدا، و رازی از رازهای خداست. آنچه به تو گفتم گوش فرا ده و آن را مکتوم نگهدار و از سپاسگزاران باش، تا فردای قیامت در درجات عالی بهشت با ما باشی».
[اعلام الوری/ ص۴۱۳]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
