{معرفی کتب مهدوی - شماره 16}
«دارالسلام» اصطلاحی است قرآنی، به معنای سرای صلح، امن و سلامت، که دو بار در قرآن کریم به کار رفته است. مفسران شیعه و اهل سنّت، دارالسّلام را به معنای بهشت میدانند.
این کتاب از آثار ارزشمند و میراث گران قدری است، که در حوزة مهدویّت، درباره امام عصر، وظیفة منتظران و غیبت صغری و کبری و مسائل مرتبط با آن به قلم فقیهی برجسته و عالمی وارسته از سر ارادت و خلوص نیّت به نگارش درآمده است. مؤلّف آن مرحوم «علامه محمود میثمی عراقی» فرزند جعفر بن باقر بن قاسم از نوادگان «میثم تمار» صحابی معروف امیرمؤمنان علی است و پیداست که محبّت به علی و فرزندانش را از جد بزرگوار خود به ارث برده است.
آنچه از مطالعة کتاب دستگیر خواننده می‌شود این است که نیّت مؤلف از آغاز، نقل تشرّفات، مکاشفات کسانی بوده که در خواب یا بیداری به حضور آن آفتاب عالم‌تاب نائل آمده‌اند. در این کتاب داستان‌ها و شرف یابی هایی یافت می‌شود که برای اولین بار نقل گردیده است. تشرّفات متعددی که مؤلف از افراد موثّق و اشخاص معتمد شنیده و گردآوری کرده است. نکتة دیگر آن که مؤلّف در نقل مکاشفات و تشرّفات تنها به شنیده‌ها و گفته‌ها بسنده نکرده و تا جایی که برای وی مقدور بوده، اصل واقعه را یا خود از زبان آن نیک‌بخت شنیده یا کتباً از وی درخواست کرده است.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
