فاسدی که بر علیه فساد قیام کرده است!

{انحرافات مهدویت - شماره 33}

 

با توجه به آنچه در پیام پیشین گفته شد، احمدالحسن دلیل بیان ادعاهای خود را دیدن امام عصر در رویا و مطلع شدن از این وقایع بیان می‌کند. اگرچه در سال ۲۰۰۵ میلادی با بروز اختلاف بین احمدالحسن و حیدر مشتت، احمدالحسن در تناقضی آشکار خود را به صورت توأمان وصی امام و یمانی موعود معرفی کرد.

جریان احمدالحسن (یمانی دروغین)، مانند بسیاری از فرق انحرافی، پیش از آنکه یک فرقه دینی باشد، یک جنبش سیاسی است که هدف آن ایجاد اختلاف و فتنه و انحراف در کشورهای اسلامی (شیعی) بوده و به علاوه در صدد است با تخریب جایگاه علما و ناکارآمد جلوه دادن علوم دینی حوزه های علمیه و تبدیل نیابت عامه فقیه به نیابت خاصه خود، مردم را از فقها جدا کرده و زمینه را برای فروپاشی حوزه های علمیه فراهم نماید.

این جریان دارای نقشه راه و سناریویی از پیش تعیین شده است که آن را از دعوت ها و تفکرات انحرافی دیگر متمایز می‌کند؛ برای اثبات این حرف به دو نکته اساسی اشاره می‌کنیم:

➖ هدف قرار دادن مسائل ضروری و مسلم در مذهب تشیع؛ مانند: تغییر مفهوم دایره عصمت، مصادره مهدویت و...

➖ تکفیر شیعیانی که با دعوت احمد بصری مخالفت دارند؛ او تمام مخالفین خود را، ناصبی و نجس و تصاحب مالشان را جایز می‌داند.

[درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن بصری؛ علی محمدی هوشیار، ص ۲۸ و ۳۱]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

یمانی از خیال تا واقعیت

{انحرافات مهدویت - شماره 32}

 

در این سری پیام ها قصد داریم پیرامون احمد اسماعیل صالح السلمی بصری (١٩۶٨ م) معروف به احمد الحسن یمانی یکی از جریان های نوظهور در مسیر مهدویت صحبت کنیم. احمد الحسن خود را وصی، سفیر و پنجمین فرزند با واسطه حضرت مهدی می‌داند و ادعاهای بیشماری کرده است.

احمد بصری، بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه در رشته شهرسازی در سال ١٩٩٢ م، تا سال ١٩٩٩ م در خلا اطلاعاتی به سر برد و هیچ سندی از زندگی او در این ایام در دست نیست. در سال ۱۹۹۹ م مدت کوتاهی را در حوزه آیت الله صدر در نجف گذراند و با فردی به نام حیدر مشتت در حوزه علمیه آشنا شد. یکسال پس از آن، ادعای خود را با حیدر مشتت در میان گذاشته و او (حیدر مشتت) را در سمت یمانیت و وزارت امام دوازدهم قرار داد.

پس از آن با زیر سوال بردن نیابت عامه علما و ادعای فساد مالی و ناکارامدی دروس در حوزه ها، هر دو از تحصیل در حوزه علمیه انصراف داده، مقدمات تفرقه افکنی در حوزه را آغاز کردند.

در پیام های بعدی بیشتر به معرفی این فرد (یمانی دروغین) و نظریه هایش و همچنین نقد عقاید این فرقه می‌پردازیم.

[درسنامه نقد و بررسی جریان احمدالحسن بصری، علی محمدی هوشیار، ص ١٩ و ٢٠]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

چه خواستیم، چه شد!

{انحرافات مهدویت - شماره 31}

 

انجمن حجتیه، تشکیلاتی بود که با هدف اصلی دفاع از اسلام در مقابل بهائیت و تلاش برای «فراهم کردن زمینه ظهور امام عصر» در سال ۱۳۳۲ به رهبری یک روحانی شیعه به نام شیخ محمود حلبی تأسیس شد. طبق اساسنامه انجمن حجتیه، این انجمن به هیچ وجه در امور سیاسی مداخله نمی‌کرد. رهبران انجمن حجتیه، به‌ویژه شیخ محمود حلبی، ارتباطاتی با سازمان اطلاعات و امنیت کشور، ساواک، داشتند.

بعد از انقلاب، سخنان امام خمینی در ۱۳۶۲/۰۴/۲۱ به تعطیلی موقت انجمن انجامید. ایشان گفتند: «یک دسته دیگر هم که تزشان این است که بگذارید که معصیت زیاد شود تا حضرت صاحب بیاید، حضرت صاحب مگر برای چی می‌آید؟ حضرت صاحب می‌آید که معصیت را بردارد، ما معصیت کنیم که او بیاید؟ این اعوجاجات (کج روی‌ها) را بردارید؛ این دسته بندی‌ها را برای خاطر خدا، اگر مسلمید و برای خاطر کشورتان، اگر ملّی هستید، این دسته‌بندی‌ها را بردارید و در این موجی که الان این ملت را به پیش دارد می‌برد، در این موج خودتان را وادار کنید و برخلاف این موج حرکت نکنید، که دست و پایتان خواهد شکست.»

اما انجمن حجتیه حرکت جدیدی آغاز کرد؛ حرکتی که بیش از همه به وحدت شیعه و سنی آسیب می‌زد. انجمن به منظور دفاع از امامت امیرالمؤمنین، به اهانت بر خلفای سه گانه و نقد اهل سنّت پرداخت و همچون گذشته در مقام عمل، به جدایی دین از سیاست اصرار ورزید.

[خسروپناه، جریان شناسی ضد فرهنگ‌ها، ص۴۹۲ و ص۴۹۶]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

بهاییت، ثمره درختی بی ثمر

{انحرافات مهدویت - شماره 30}

 

میرزا حسین علی، ملقب به بهاءالله پس از اعدام باب، بر سر جانشینی او با برادرش دچار اختلاف شد؛ این اختلاف منجر به تشکیل دو گروه به نام ازلی ها و بهائی ها شد. با بالا گرفتن اختلاف و قتل و کشتار بین دو برادر، دولت عثمانی آنها و پیروانش را از هم جدا کرد. بهاءالله و طرفدارانش را به شهر عکا در شمال غرب فلسطین و صبح ازل و پیروانش را به جزیره قبرس فرستاد.

سرانجام حسین علی نوری، در سال ۱۳۰۹ ق، در ۷۵ سالگی در اثر بیماری اسهال خونی در عکا در گذشت و در همانجا به خاک سپرده شد، که امروز قبله بهائیان است. بهاالله مدعی مقام «من یظهره الله» بود؛ مقامی که در کتاب باب همه را به اطاعت از او دعوت کرده بود. او مدعی شد که پیامبری است که پس از ظهور باب و دین او، بار دیگر آیین جدیدی به نام بهائیت آورده و دین بیان را نسخ کرده است. البته او به این ادعا اکتفا نکرد و ادعا کرد خدا در او تجسم یافته است. جانشینان بها، بعد از او عباس افندی ملقب به عبدالبهاء و سپس شوقی افندی معروف به ولی امر را به پیشوایی انتخاب کردند و بعد از شوقی، چون او صاحب فرزند نشد، تشکیلاتی به نام بیت العدل ایجاد کردند، تا اداره جامعه بهائی را بر عهده بگیرد.

در حال حاضر بهائیت زیر نظر بیت العدل در شهر حیفا در اسرائیل، با دخالت مستقیم استعمار در حال فعالیت است.

[نگین آفرینش، ج ۲، ص ۱۹۴]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

شیخیه نقطه آغازین انحراف

{انحرافات مهدویت - شماره 28}

 

در دوران غیبت صغری، یکی از فرقه های مهم انحرافی که باعث ایجاد جریان انحرافی شد، فرقه شیخیه بود. شیخیه، مکتبی است که در اوایل قرن سیزدهم براساس تفکرات شیخ احمد احسائی پایه گذاری شد.

شیخ احمد احسائی و شاگردان او درباره معاد جسمانی و معراج پیامبر و مقامات ائمه و نیز حیات امام زمان و چگونگی ارتباط با آن حضرت، نظرات خاصی دارند که با عقاید اسلامی تفاوت دارد.

وجود عالمی به نام هورقلیا، از جمله اعتقادات آنهاست. آنها باور دارند که امام زمان در عالم دیگری به نام هورقلیا (حد وسط بین عالم دنیا و عالم ملکوت و از جنس عالم مثال) زندگی می‌کند.

یکی دیگر از اعتقادات آنها، اعتقاد به رکن رابع است. اصول دین شیعه پنج اصل است (توحید، معاد، نبوت، عدل، امامت) در حالی که اصول دین شیخیه ۴ اصل است (توحید، معاد، نبوت، ایمان) ایمان، یعنی شناخت شیعه کامل، که در زمان غیبت واسطه فیض میان امام غایب و مردم است. او احکام را بی واسطه از امام می‌گیرد و به دیگران میدهد. به اعتقاد آنها، پیشوایان شیخیه یعنی احسائی و جانشینان او مصداق شیعه کامل و رکن رابع هستند.

[نگین آفرینش، ج ٢، ص ۱۷۹]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقه های انحرافی مهدویت : "عسکریه"

{انحرافات مهدویت - شماره 26}

 

عسکریه، فرقه ای از شیعیان امامیه بودند که امام حسن عسکری را مهدی موعود می‌دانستند و قائل به غیبت او شدند. شیخ صدوق، از آنها به عنوان واقفیه نام می‌برد و در مورد آنها می‌نویسد: ادعای واقفیه این بود که امام حسن عسکری در غیبت است؛ اما با شهادت حضرت ثابت شد که ادعای این گروه باطل است.

عسکریه، آخرین فرقه ای بود که در بخش مدعیان دروغینِ پیش از ولادت به آن پرداختیم. پیام های بعدی پیرامون معرفی مدعیان دروغین پس از ولادت است، که خود به دو بخش تقسیم می شود:

✔️ مدعیان دروغین در زمان غیبت صغری

✔️ مدعیان دروغین در زمان غیبت کبری

[کمال الدین و تمام النعمه، ج ١، مقدمه کتاب]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقه های انحرافی مهدویت : "محمدیه"

{انحرافات مهدویت - شماره 25}

 

این گروه طرفدار امامت محمد بن علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا بودند. او از سادات جلیل القدر علوی بود که در زمان حیات پدرش درگذشت و قبرش (امام زاده سید محمد) امروز در نزدیکی «بلد» در فاصله کمی از سامرا قرار دارد و زیارتگاه مردم است.

طرفداران امامت او می‌گفتند: او نمرده و زنده است؛ زیرا پدرش (در زمان حیات) او را برای امامت نامزد کرد و یارانش را به امامت او پس از خود آگاه ساخت؛ از آنجایی که نسبت دروغ بر امام جایز نیست، پس او جانشین پدر است. هرچند او (در ظاهر) در چشم مردم درگذشت؛ ولی او نمرده است و پدرش علی بن محمد از ترس مردم، او را غایب ساخته و او مهدی قائم است.

[درسنامه مهدویت، جلد ١، ص ١١٢]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقه های انحرافی مهدویت : "موسویه"

{انحرافات مهدویت - شماره 24}

 

یکی دیگر از فرقه های منحرف در زمینه مهدویت، موسویه است. آنان طرفدار امامت موسی بن جعفر و منتظر رجعت او بودند. این گروه را واقفه نیز می‌گویند.

از دیدگاه این گروه، امام موسی بن جعفر نمرده و زنده است، تا اینکه شرق و غرب عالم از آن او می‌گردد و جهان را پر از عدل و داد کند و او مهدی قائم است. گروهی می‌گفتند: او امام قائم است و از دنیا رفته است. هیچ امامی جز او نیست؛ او پس از مرگ بازگشته و رجعت می‌کند و در جایی پنهان می‌شود. گروهی دیگر می‌گفتند: او کشته نشده و خداوند او را به نزد خود به آسمان برده است و در هنگام قیامش، بار دیگر او را باز می‌گرداند.

شیخ طوسی در کتاب الغیبه، ضمن بیان ده ها روایت از این دست، به همه آنها پاسخ داده است.

[درسنامه مهدویت، ج ١، ص ١١١]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقه های انحرافی مهدویت : "اسماعیلیه"

{انحرافات مهدویت - شماره 23}

 

اسماعیلیه، به امامت شش امامِ اول شیعیانِ اثنی عشری معتقد بودند؛ اما پس از امام صادق، بزرگ ترین فرزند او اسماعیل، یا فرزند اسماعیل، محمد را به امامت پذیرفتند. ریشه پیدایش اسماعیلیه، شاید در این نکته باشد که اسماعیل فرزند ارشد امام صادق، مورد احترام آن حضرت بود؛ به همین دلیل برخی با خود فکر می‌کردند پس از امام صادق او به امامت خواهد رسید.

اما اسماعیل در زمان حیات امام ششم، از دنیا رفت. پس از شهادت امام صادق، گروهی از اسماعیلیه، مرگ اسماعیل را در زمان آن حضرت انکار کرده و او را امامِ قائم دانستند که روزی رجعت خواهد کرد و جهان را پر از عدل و داد خواهد ساخت.

قرامطه (فرقه ای از اسماعیلیه) محمد بن اسماعیل را مهدی موعود می‌دانستند و عقیده داشتند که وی زنده است و در بلاد روم زندگی می‌کند. امام صادق(علیه السلام) در زمان حیات خود، تمام این فرقه ها را طرد و انکار کردند.

[درسنامه مهدویت، جلد ١، ص ١٠٩ و ١١٠]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقه های انحرافی مهدویت : "ناووسیه"

{انحرافات مهدویت - شماره 22}

 

«ناووسیه» برگرفته از اسم شخصی با نام ناووس از اهالی بصره است. آنان امامت را در امام صادق متوقف می‌دانند و به «صارمیه» معروف هستند. حرفشان این بود که امام جعفر صادق زنده است و نمی‌میرد؛ او مهدی آخرالزمان است؛ آشکار می‌شود و بر مردمان فرمانروایی می‌کند.

در حالیکه امام صادق(علیه السلام) می‌فرمایند: «هنگامی که سه اسم محمد، علی و حسن، به طور متوالی در امامان جمع شد، چهارمین آنان قائم است.» (١)

مفضل بن عمر می‌گوید: بر امام صادق وارد شدم و عرض کردم: ای آقای من! کاش جانشین خودت را به ما معرفی می‌کردی. فرمود: ای مفضل! امام بعد از من فرزندم موسی است و امام خلف و موعود منتظر (محمد)، فرزند حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی است.» (٢)

این گروه پس از مدتی از بین رفتند.

[١- درسنامه مهدویت، جلد ١،ص ١٠٨؛ ٢- کمال الدین و تمام النعمه، ج ١، ص ٣٣۴، ح ۴]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)