{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 20}
«...لا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ...»
در ادامهٔ خطبهٔ ۱۵۲ نهج‌البلاغه، امیرالمومنین در ادامهٔ بیان موقعیت و مقام ائمه می‌فرمایند: «هیچ کس داخل بهشت نمى‌شود، مگر کسى که آنها را بشناسد و آنان نیز او را بشناسند»
سوالی که پیش می‌آید این است که مراد از شناخت امام چیست؟ و این که در احادیث آمده است کسى که بمیرد و امام زمان خود را نشناسند به مرگ جاهلیت مرده است.*۱ به چه معناست؟ آیا آشنایی با نام‌های ائمه و تاریخ ولادت و شهادتشان کافی است؟
هدف اصلی از این وظیفهٔ بزرگ، شناختن ویژگی‌های علمی و سیرهٔ اخلاقی، اجتماعی، سیاسی، و دیگر شؤون شخصی و امامتی ائمه می‌باشد. و منظور از این که ائمه هم شخصی را بشناسند، شناختن بعنوان شیعه و پیروی از اهل‌بیت است و این درست همان معرفت و شناسائی طرفینی است که مایهٔ رفتن به بهشت و رهائی از جهنّم می‌باشد.
به امید آن که بتوانیم مقام واقعی امام زمانمان را درک کنیم و به عنوان شیعهٔ واقعی امام مهدی شناخته شویم.
[۱- کافى، ج۱، ص۳۷۱]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
