برای راضی کردن خودت یا خدا؟

{اخلاق مهدوی - شماره 35}

 

گاهی هدف از نصیحت کردن، راضی کردن هوا و هوس است؛ نه خیرخواهی برای دیگران. اما این گاهی وقت ها، امروزه کمی زیاده شده و به همین دلیل شاید از نصیحت خاطره خوشی نداشته باشیم.

اما نصیحت برای اینکه موثر باشد، دارای ویژگی هایی است که در اینجا به دو مورد آن اشاره می‌شود:

➖ پیام دهنده یا مبلغ باید محبوب، پر شور، علاقه مند، مطمئن و قابل اعتماد و صادق باشد.

➖ پیام دهنده باید به کلام خود ایمان داشته باشد. (١)

امام علی می‌فرمایند: «مسلمان آینه برادر خویش است؛ هرگاه خطایى از برادر خود دیدید، همگى او را مورد حمله قرار ندهید؛ بلکه او را راهنمایى و نصیحت نمایید و با او مدارا کنید...» (٢)

در دعای معروف حضرت مهدی از خداوند طلب می‌کنیم: خدایا بر دانشمندان ما زهد و نصیحت و خیر خواهی عطا فرما... و بر شنوندگان، تبعیت و پند پذیری تفضل فرما (٣)

[ ١- اخلاق مهدوی، اسماعیل حاجیان؛ ٢- تحف العقول، ص ١٠٨؛ ٣- مفاتیح الجنان، ص۲۱۴]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

مهدی پسر کیست؟ (بررسی احادیث «اسم ابیه، اسم ابى»)

{مهدویت در نگاه اهل سنت - شماره 35}

 

در ادامه پیام قبل، در این شماره به بررسی احادیث گروه دوم رسیده ایم؛

در دسته‌ای از احادیث اهل سنت که تعداد اندکى از مجموع روایات مهدویت را به خود اختصاص داده است، این جمله آمده که «و اسم أبیه، اسم أبى» که ما به دو حدیث از آنها اشاره می‌کنیم:

✔️ حدیث ۱) از عبداللّه بن مسعود نقل شده که گفته است: رسول خدا فرمود:

«لا تذهب الدنیا حتّى یملک العرب رجل من أهل بیتى یواطئ اسمه اسمى و اسم أبیه اسم أبى.» (١)

✔️حدیث ۲) أبو داود از زرّ بن عبداللّه نقل کرده که رسول خدا فرموده است:

«لو لم یبق من الدنیا إلّا یوم لطوّل اللّه ذلک الیوم حتّى یبعث فیه رجلا من أهل بیتى، یواطئ اسمه اسمى و اسم أبیه اسم أبى یملأ الأرض قسطا و عدلا، کما ملئت ظلما و جورا.» (٢)

 

این مطلب به دلایلى مردود است:

➖ اولا در اکثر روایات اهل سنّت این جمله وجود ندارد.

➖ ثانیاً در روایت معروف ابن ابى لیلى می‌خوانیم: «اسمه اسمى و اسم‏ أبیه اسم ابنى»

➖ ثالثاً روایات متواتر از طریق اهل بیت گواهى می‌دهند که نام پدرش «حسن» است.

➖ رابعاً در بعضى از روایات اهل سنّت نیز تصریح شده که او فرزند امام حسن عسکرى است.

➖ خامساً کنجى شافعى در کتاب «البیان فى اخبار صاحب الزّمان» تأیید کرده است که بر اثر اشتباه در نقطه ‏گذارى به این صورت در آمده است.

براى توضیح بیشتر در این زمینه به کتاب «منتخب الاثر» صفحات ۲۳۱ تا ۲۳۶، باب ۱۱، و کتاب نورالابصار، مراجعه فرمائید.

[١- طبرانی، المعجم الکبیر، ج۱۰، ح ۱۰۲۱۳؛ ٢- ابوداود، سنن، ج۲، ح۴۲۸۲]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

حاجتت را بگو... حرف بزن...

در زمان امام هادی علیه‌السلام شخصی، نامه‌ای نوشت از یکی از شهرهای دور...

نوشت که: «آقا! من دور از شما هستم؛ گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم، به هرحال چه کنم؟»

حضرت در جواب ایشان نوشتند: «إِنْ کَانَتْ لَکَ حَاجَةٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْکَ فَإِنَّ الْجَوَابَ یَأْتِیکَ.»

اگر حاجتی داری لبت را حرکت بده. حرف بزن. بگو. جواب ما به تو خواهد رسید.

[بحارالانوار، ج۵۳، ص۳۰۶]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

طاقتم تاب شد و از تو نیامد خبری...

 

طاقتم تاب شد و از تو نیامد خبری / جگرم آب شد و از تو نیامد خبری

عاشقانی که مدام از فرجت می‌خواندند / عکسشان قاب شد و از تو نیامد خبری

 

**اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج**

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

نقش تربیت در ظهور (استاد رائفی پور)

{کلاس های مهدویت - شماره 105}

 

موضوع: نقش تربیت در ظهور

خلاصه مکتوب و پیاده سازی شده ی سخنرانی استاد رائفی پور

 

  دانلود

( pdf / 443 KB )

 

منبع : واحد مهدویت موسسه مصاف ایرانیان (Mahdiaran@)

مولا! نظری...

آقای من! بر منابر و معابرمان فریادت می‌زنیم تا بازگردی. اما غافلیم از اینکه، آن‌کَس که باید بازگردد شما نیستید؛ آن ما هستیم که باید به خودمان بازگردیم...

مولاجان! از شما می‌خواهیم تا صدایمان را بشنوی و نظری با گوشهٔ چشمت بر ما افکنی.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

حسین را بشناس

استاد رائفی پور :

امام زمان وقتی ظهور می‌کنند اهل عالم را خطاب قرار می‌دهند و خود را با امام حسین علیه‌السلام معرفی می‌کنند و می‌فرماید:

«آگاه باشید ای اهل عالم! من دوازدهمین امام هستم، آگاه باشید ای اهل عالم! که منم شمشیر انتقام‌گیرنده، آگاه باشید ای اهل عالم! که جَد من حسین را تشنه‌کام کشتند»

دلیل اینکه امام، مردم دنیا را مخاطب قرار می‌دهند این است که هنگام ظهور، مردم امام حسین را می‌شناسند. پس حسین را بشناس...!

[سخنرانی لبیک یا حسین، لبیک یا مهدی / آذر ۹۳، مشهد]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

کجای تاریخ ایستاده‌ایم ؟ (7)

منفعت‌طلبی
«بُرِش اوّل»
در جنگ صفین، فرماندهی بنی‌تمیم را برعهده داشت و چون قرار بر حَکَمیت شد، ابوموسی اشعری را شایستهٔ این کار ندانست. هر چند هنگام نوشتن پیمان حَکمیت با برداشتن عنوان امیرالمؤمنین قبل از نام حضرت علی مخالفت کرد، مخالفتش فایده‌ای نداشت.
«بُرِش دوّم»
در مسیر به احنف‌بن قیس نامه‌ای نوشت و از او کمک خواست. در پاسخ نامه برایش نوشت: «من بارها خاندان علی را درک کرده‌ام؛ کنار آن‌ها که باشی، نه پول و ثروتی نصیبت می‌شود و نه پست و مقامی و نه در جنگ‌ها اهل نیرنگ هستند...» از این جملات این‌طور برداشت می‌شود که او اگر قبلاً هم کاری انجام داده، صرفاً در جهت تأمین منافع خودش بوده است؛ از این رو، امروز که منفعتی در یاری حسین نمی‌بیند، دلیلی هم برای یاری‌اش وجود ندارد!

ما کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟

آیا ما هم امام را برای رسیدن به منافع خودمان می‌خواهیم؟ امام را برای خودمان می‌خواهیم یا خودمان را برای امام؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

کجای تاریخ ایستاده‌ایم ؟ (6)

اولویت‌بخشی

«بُرِش اوّل»

با شما یارانِ اندکی می‌بینم، تو را به خدا سوگند! اگر می‌توانی یک وجب جلو نَرَوی، نرو! به سوی قبیلهٔ من بیا، چرا که در آن‌جا کسانی هستند که تو را یاری می‌کنند.

فرمود: «خداوند تو و قبیله‌ات را جزای خیر دهد. ما و این گروه پیمانی بسته‌ایم که نمی‌توانیم از آن بازگردیم.»

«بُرِش دوّم»

اجازه خواست تا آذوقه و طعامی به خانواده‌اش برساند.

- برو طرماح، اما زود برگرد.

طرماح برگشت امّا زمانی که سرِ خورشید بر روی نِی بود...

او برگشت امّا زمانی که زینب به اسیری رفته بود. نه آن زمان که در جنگ جمل در رکاب حضرت علی می‌جنگید و نه آن زمان که با صلابت به معاویه خطاب کرد: «چه کسی تو را امیر ما قرار داده؟»، اصلاً فکرش را هم نمی‌کرد که روزی حسین را تنها بگذارد. اما یک لحظه غفلت و در اولویت قرار دادن خانواده در مقابل امام، فیضِ یاری امام را از او گرفت.

ما کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟

اولویت‌های زندگی‌مان چیست؟ آیا در مقابل امام، اولویت مهم‌تری هم داریم؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

کجای تاریخ ایستاده‌ایم ؟ (5)

بیعت مشروط

«بُرِش اوّل»

او را به یاری خود خواند؛ ابتدا مخالفت کرد اما سپس به صورت مشروط موافقت کرد.

- «من، هم عیال‌وارم و هم به مردم مقروض هستم؛ اگر به من اجازه دهی، هنگامی که هیچ جنگجویی در کنارت نیافتم، بازگردم و فقط تا آنجا بجنگم که برایت سودمند باشد و بتوانم از تو دفاع کنم.»

و او نیز پذیرفت...

«بُرِش دوّم»

دیدم یارانش کشته شده‌اند و نوبت به او و خاندانش رسیده است...

خدمتش آمدم و گفتم: «یابن رسول‌الله! به خاطر دارید که بین من و شما چه شرطی بود؟»

فرمود: «آری، من بیعت خود را از تو برداشتم. ولی تو چگونه می‌توانی از بین سپاه دشمن فرار کنی؟»

ضحاک‌بن عبدالله گفت: «من اسب خود را در خیمه‌ای پنهان کرده‌ام و به همین علت بود که پیاده می‌جنگیدم...»

داستان شخصی هم‌چون ضحاک نشانهٔ این است که ما هم می‌توانیم تا دقایق آخر همراه امام باشیم و غربت امام را ببینیم اما باز هم غریب رهایش کنیم و تنهایش بگذاریم.

به راستی ما کجای تاریخ ایستاده‌ایم؟

آیا «مهدی بیا» گفتن‌های ما هم مشروط است؟ آیا فقط در آسودگی و راحتی او را می‌خواهیم و اگر اوضاع را کمی سخت ببینیم، رهایش می‌کنیم؟ بیعت‌های ما چه رنگ و بویی دارد؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)