{یمانی دروغین - شماره 17}
در پیام قبل گفتیم که یکی از ادّعاهای «احمد بصری»، ادّعای عصمت است. در این پیام به پاسخ این ادّعا خواهیم پرداخت.
نخست باید عصمت را معنا و سپس روایتی که او به آن استناد کرده است را بررسی کنیم. عصمت، در لغت به معناى منع و در اصطلاح به معناى محفوظ بودنِ عدّه‌اى خاص از بندگان خداوند از گناه، اشتباه، سهو و فراموشی است.
«احمد بصری» با استناد ناقص به روایت شیخ صدوق، پیامبر خدا و ائمۀ معصومین را غیر از امر تبلیغ رسالت، حتی در عبادات نیز «جائز‌السهو و النسیان» (یعنی در عبادات دچار خطا و فراموشی می‌شوند) دانسته است.
این استناد در حالی است که «احمد بصری» ادامهٔ سخن شیخ صدوق را بیان نکرده و نظریهٔ ایشان را تقطیع کرده است. ادامهٔ حذف‌شدهٔ سخن شیخ صدوق چنین است:
«سهو (فراموشی) نبی، مانند سهو دیگر مردمان نیست، زیرا سهو او از ناحیهٔ خداوند است و در حقیقت، نوعی به سهو انداختن است تا معلوم شود پیامبر نیز بشری مخلوق است تا مبادا مردم او را خدا در نظر بگیرند و از خداوند روی برگردانند و این بر‌خلاف سهو سایر مردم است که از ناحیهٔ شیطان و نفوذ اوست و حال آن‌که شیطان بر پیامبر و پیشوایان دین، سلطه و نفوذ ندارد: «إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَى‌الَّذینَ یَتَوَلَّوْنَهُ وَ الَّذینَ هُمْ بِهِ مُشْرِکُون و مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْغاوین»*۱
[۱- من لا یحضره‌‌الفقیه، ج ۱، ص ۳۶۰]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
