{دلایل عقلی امامت و مهدویت - شماره 3}
« لطف مُحصِّل » یعنی برخی از کارها را که اگر خدا آن ها را در حق انسان ها انجام نمیداد، آفرینش لغو و بیهوده و بی هدف میشد! مثل بیان تکالیف شرعی، یا نصب و معرفی حافظ دین... اینها از لطف، مهربانی، رحمت و ذات خداست؛ لطفی که محصّل و محقق اصل بندگیست.
چگونه:
در عالَم، خدایی یگانه، حکیم، لطیف، دانا، بخشنده، قادر... وجود دارد. از آنجا که خداوند «حکیم» است، لذا از خلقت عالم «هدف» داشته؛ عالم را برای انسان آفرید و انسان را برای رسیدن به سعادت.
رسیدن به این اهداف در گرو چیست؟ خدا «عقل» را به عنوان حجت باطنی به ما داده، اما عقل به خاطر نواقصی که دارد برای راهنمایی انسان لازم است اما کافی نیست! بنابراین در کنار عقل «راه، برنامه و راهنما» را نیز در اختیار ما قرار داده (راه همان دین، برنامه همان کتاب آسمانی و راهنما همان پیغمبر و امام است) کتاب هیچ وقت نمیتواند کار راهنما را انجام دهد! چرا که هر کتابی کسی را نیاز دارد تا آن را شرح و توضیح دهد.
همچنین از آنجا که انسانها دارای هوا، هوس و نفس اَمّاره هستند و شیاطین هم - برای نرسین آنها به سعادت - بیکار نمینشینند، پس در هر زمانی نباید زمین از حجت خدا خالی باشد؛ تا زمانی که عالَم و آدم هست، راهنما و حجت الهی بعنوان راهنما و راه بلد نیز باید وجود داشته باشد.
[برگرفته از کتاب اَدِلّه ی عقلی امامت و مهدویت؛ رحیم لطفی]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
