{تربیت مهدوی - شماره 21}
نقشِ تربیتی پدر، مکمّلِ وظیفهٔ مادر است. سهم کودک از مادر، محبّت و از پدر اقتدار است. (البته اقتدار باید با محبّت و عدالت همراه باشد، نه خشونت)
مادر نیز به صورت غیرمستقیم در این موضوع اثر دارد و این اثر همان پشتیبانی و تأیید مادر است. مادری که مورد حمایت و محبّت پدر باشد، عواطف متعادلی را به فرزند خود منتقل می‌کند.
مداخلهٔ پدر در تربیت باید به صورت روشن باشد؛ یعنی در مورد مسائل مربوط به زمانِ حال و موقعیتِ موجود صحبت کند و از امور مربوط به گذشته و آینده نگوید.
او باید محکم و بدون خشونت رفتار کند. پدر همچنین باید گفت‌وگویش را کوتاه کند تا مؤثر واقع شود. او باید بلافاصله به فرزند خود تذکر دهد زیرا گذشتِ زمان، اهمیت تذکّر را کم می‌کند. افزون‌بر این، پدر باید متناسب با سن و شخصیت کودک، رفتار کند.
حفظ فرزند از خطرها و انحرافات به‌خاطر شایستگی پدر اتفاق می‌افتد. از این رو، پدر باید به دنبال افزایش آگاهی باشد و فرزند را نیز به کسبِ دانش تشویق کند.
از همه مهم‌تر او باید الگوی مناسبی در رفتار و گفتار باشد. این امر بسیار مهم است تا جایی که پدرانی که گفتار و عمل آن‌ها با یکدیگر هماهنگ است، در تربیت فرزند، موفق‌تر از پدرانی هستند که صحبت‌هایشان بسیار زیبا و دینی است، اما به آن‌ها عمل نمی‌کنند. (یعنی پدرانی که گفتار و عملشان با هم در تضاد است.)
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
