{توجیح المسائل کربلا - شماره 28}
در کربلا عده‌ای خانواده را بهانه کردند و امام حسین را تنها گذاشتند. این درحالی بود که امام با اینکه می‌دانست سرنوشت خانواده‌اش اسارت است، آنها را همراه خود آورده بود.
گاهی ما به بهانه‌ی خانواده و با این توجیه که می‌خواهم خانواده‌ام راحت باشند، در یاری امام زمان کوتاهی می‌کنیم. اما اگر خوب نگاه کنیم می‌بینیم که هر کدام از ما، بارها خانواده‌یمان را اذیت کرده‌ایم؛ مثلاً با بداخلاقی دلِ آنها را شکسته‌ایم یا به خاطر شغلمان مجبور به نقل مکان به شهر دیگری شده و با این کار، خانواده‌یمان را از دوستان و آشنایانِ خود جدا کرده‌ایم و...
اینها چند مثال از صدها نمونه است؛ اما انگار سختی کشیدن خانواده در اینگونه موارد اشکالی ندارد و مشکل تنها زمانی است که آنها در راهِ امام سختی بکشند!
اگر به ما بگویند به شرطِ اینکه یک سال همراه خانواده‌ات سختی بکشی، چند میلیارد پاداش می‌گیری، آیا این سختی را قبول نمی‌کنیم؟ احتمالاً این بار راحتیِ خانواده را بهانه نمی‌کنیم. پس چرا با اینکه می‌دانیم نتیجه‌‌ی کار برای امام زمان، عاقبت به خیری و خوشبختی است، خانواده‌یمان را با خود همراه نمی‌کنیم؟
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
