{توجیح المسائل کربلا - شماره 4}
شما به کسانی که در هنگام لشکرکشی دشمن، بجای کمک به امام زمانشان، تنها برای او دعا می‌کنند و در هنگام کشته شدن او، گریه و زاری می‌کنند، چه می‌گویید؟
بگذارید اول آنها توجیهشان را بگویند. آنها می‌گفتند ما چون عمیقاً دعا کردیم، لازم نبود عمل دیگری انجام دهیم.
آیا در شرایط حساسِ کربلا، بی‌عملی و فقط دعا کردن کار درستی بود؟ دعا خوب است اما بعنوان مکمل در کنار باقی کارهایمان و یا در زمانی که قدرت انجام کاری جز دعا را نداریم، نه به تنهایی و نه در زمانی که سرنوشت ما در گرو همت و تلاشمان است.
خدا در آیه ۱۱ سوره رعد می‌فرماید: «خدا حال هیچ قومی را دگرگون نخواهد کرد تا زمانی که خودِ آن قوم حالشان را تغییر دهند.»
در زمانیکه دشمن به شدت بر ضد امام زمان کار کرده و شُبهه درست می‌کند، دعا کردن به تنهایی کافی نیست. اگر امروز وارد میدانِ عمل نشویم و دلمان را به دعا کردن‌هایمان خوش کنیم، چگونه می‌توانیم در هنگام ظهور، همچون شهیدانِ کربلا جان خود را تقدیم امام زمانمان کنیم؟
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
