{منجی ادیان - شماره 3}
« ماشیَح » کلمه عِبری و معادل واژه فارسی مسیحاست. به معنای « مَسح شده ». بنی اسرائیل مقداری روغن بر سر پادشاهان میریختند و مسح می کردند، لذا آن پادشاه را ماشیح میگفتند و اطاعتش را واجب میدانستند.
ماشیح، ابتدا لقب پادشاهان بود و کم کم به واژه نجات بخش برای آنها تبدیل شد.
بنی اسرائیل که در اوج گرفتاری ها دست به دامن سَموئیل (پیامبر) شدند، او طالوت را مَسح نمود، و این شد که لفظِ ماشیَح برای اولین بار بر « طالوت » اطلاق شد.
ولی آیا موعود، طالوت بود؟ (ادامه دارد)
[منجی در ادیان، شاکری، ص 36؛ سموئیل اول، باب 24، آیه 6]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
