{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 3}
«...وَ لَا تَیْأَسُوا مِنْ مُدْبِرٍ، فَإِنَّ الْمُدْبِرَ عَسَى أَنْ تَزِلَّ بِهِ إِحْدَى قَائِمَتَیْهِ وَ تَثْبُتَ الْأُخْرَى فَتَرْجِعَا حَتَّى تَثْبُتَا جَمِیعاً...»
هنگام بروز حوادثِ سخت و ناگوار همیشه گروهى ناگهان از همه چیز مأیوس مى‌شوند و این یأس و ناامیدی مانع مهمّى برای فعّالیت‌هاى آینده خواهد بود.
امیرالمومنین در بخشی از خطبهٔ ۱۰۰ نهج‌البلاغه اشاره به این موضوع دارند که شکست‌ها و مشکلات نباید باعث ناامیدی مردم شوند و در کلامی زیبا، فردی را که در شرایط دشوار مأیوس نمی‌شود به کسى تشبیه کرده‌اند که در جادّه‌اى حرکت مى‌کند و ناگهان یک پاى او مى‌لغزد، مردم خیال مى‌کنند که او براى همیشه سقوط کرده اما بعد از لحظه‌ای کوتاه بر پاى دیگر خود تکیه مى‌کند و پاى اوّل را به جای خود برمی‌گرداند و آماده حرکت مى‌شود.
در واقع امام براى این که اصحاب و یارانش ناامید نباشند، با این سخن آن‌ها را به پیروزى‌هاى آینده بشارت داده و در ادامه به قیامی اشاره می‌کنند که ختم به پیروزی نهایی خواهد شد. قیامی که بسیاری از مفسرّان آن را قیام و ظهور امام مهدی می‌دانند که پایان دهندهٔ تمام مشکلات و سختی‌ها خواهد بود.
به امید آن روز...
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
