{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 7}
«...ذَلِکَ زَمَانٌ لَا یَنْجُو فِیهِ إِلَّا کُلُّ مُؤْمِنٍ نُوَمَةٍ...»
قطعاً دین‌دارى و دین‌باورى در آخرالزمان، موضوعی بسیار مشکل می‌باشد. در واقع، این دوران، سخت‌ترین دوران آزمون‌هاى الهى براى بندگان است که همهٔ مردم به راحتی نمی‌توانند از آنها سربلند خارج بشوند. در همین راستا امیرالمومنین در خطبهٔ ۱۰۳ نهجالبلاغه اوضاع آخرالزمان را این گونه توصیف می‌نمایند: «آن (زمان) زمانى است که هیچ کس از فتنه نجات نمى‌یابد، مگر مؤمنى که بى‌نام و نشان است»
باید توجه داشت که قطعاً این گمنامىِ ظاهرىِ مومنان، باعث نمی‌شود که این گروه نقش خود را در جامعه ایفا نکنند. و از این رو امیرالمومنین در ادامه مى‌فرمایند: «آنها چراغ‌هاى هدایت و نشانه‌هایى براى حرکت در شب‌هاى تاریکِ رهروان راه حق هستند...آنها کسانى هستند که خداوند درهاى رحمتش را به رویشان مى‌گشاید»
از این سخن می‌توان اینگونه برداشت کرد که در این دوران که افراد زیادی از راه‌های گوناگون به دنبال کسب شهرت هستند اما این افراد با فعالیت‌های مخلصانهٔ خود در راه امامشان، همانند سرمشقی براى افراد آگاه و بیدار هستند و تا زمان رسیدن به دوران ظهور امام مهدی، مانند چراغی هستند تا مسافران در دل شب، راه را گم نکنند و به بى‌راهه نروند.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
