{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 22}
«...قَدْ لَبِسَ لِلْحِکْمَةِ جُنَّتَهَا...»
امیرالمومنین در بخشی از خطبهٔ ۱۸۲ نهج‌البلاغه دربارهٔ شخص حکیمی که حکمت همهٔ وجودش را پُر کرده و توجه او را به خود جلب نموده، سخن می‌گویند. شارحان نهج‌البلاغه در مورد این که منظور امام علی چه کسی است، احتمالاتی داده‌اند که با توجه به ادامهٔ خطبه معلوم می‌شود منظور امیرالمومنین، امام مهدی می‌باشد.
امیرالمومنین بیان می‌کنند امام مهدی حکیمی است که برای حفظ حکمت، سپری بر تن کرده است که منظور همان تقوا و پرهیزکاری است. یعنی حضرت حکیمى است توانا که علم، حکمت و تدبیر بر همهٔ وجودش حاکم است و با همین ابزار، محیط خود را اداره مى‌کند.
این سخن به این نکته اشاره دارد که برنامهٔ کاری امام زمان، بر اساس حکمت قرار گرفته و ایشان قبل از ایجاد هر تحوّلى، تحوّل علمى و فرهنگى ایجاد می‌کند و تکیه‌گاه اصلى قیام امام زمان، انقلابى فکرى، علمى و فرهنگى است، نه صرفاً قیام نظامى. در واقع آن حضرت چنان سطح افکار مردم را بالا مى‌برند که مردم با پاى خود به سوى حکومتی سراسر عدل و داد پیش مى‌روند.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
