{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 21}
با توجه به سخنی که امام علی در خطبهٔ ۱۵۲ فرمودند مبنی بر این که ائمه مدبّران الهی بر مردم هستند و در پیام‌های گذشته نیز به آن پرداخته شد، می‌توان به این نکته پی برد که باید در هر عصر و دوره‌ای، شخصی وجود داشته باشد که تحت عنوان «امام» و «پیشوا»، قائم بر خلق خدا و مراقب بر بندگان او باشد.
این یک حقیقت غیر قابل انکار است که جز بر اساس عقیدهٔ شیعه دربارهٔ دوازده امام که تعیین آنان را از سوی خداوند می‌داند و معیار تشخیص حق از باطل هستند، منطبق نیست.
مدبّر الهی در زمان ما حضرت مهدی است که جدای از شیعیان، بسیاری از بزرگان و علمای اهل سنت و علمای درجه اول حدیثی، تاریخی و ادبی به ولادت و غیبت و نیز قیام جهانی آن حضرت اشاره نموده‌اند.
امام غریبی که هم اکنون در هر کجا که هست به وظیفهٔ قائمیت بر خلق خدا مشغول است، و به گفتهٔ محقق طوسی، اصل وجودش لطفی است بر بندگان، و علت غیبتش از سمت ما می‌باشد.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
