{شبهه شناسی - شماره 25}
«رُسُلًا مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ لِئَلَّا یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَ کَانَ اللَّهُ عَزِیزًا حَکِیمًا»
«رسولانی را فرستاد که [نیکان را] بشارت دهند و [بدان را] بترسانند تا آن‌که پس از فرستادن رسولان، مردم را بر خدا حجّتی نباشد، و خدا همیشه مقتدر و کارش بر وفق حکمت است.»*۱
عدّه‌ای معتقدند که منظور این آیه، این است که پس از پیامبران، هیچ مُنذِر و مُبشّری وجود ندارد و خدا پس از رسولان الهی، کسی را حجّت قرار نداده است. در نتیجه، حجّت بودن امام زمان مخالف قرآن است.
این شبهه تلاش می‌کند تا حجّت بودن امامان معصوم را زیر سؤال ببرد. به همین خاطر، ترجمه و تفسیر و نتیجه‌گیری غلطی را از این آیه ارائه می‌دهد.
درحالی که این آیه اصلاً در مورد خاتمیّت پیامبر و پایانِ فرستادن حجّت‌های الهی صحبت نمی‌کند؛ بلکه به مقام و فلسفۀ بعثت پیامبران اشاره کرده و می‌گوید که خدا رسولان را فرستاد تا حجّت بر مردم تمام شود و کسی بر خدا حجّت نداشته باشد (عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ).
نه این‌که دیگر حجتی از ناحیۀ خدا نخواهد بود (نفرمود: مِنَ اللَّهِ حُجَّةٌ). زیرا اگر خدا هدایت‌کننده‌ای نفرستد تا مردم را هدایت کند، پاداش یا مکافات مردم بی‌معنا و ظالمانه خواهد بود.
ادامه دارد...
[۱. سوره نساء، آیه ۱۶۵]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
