{از تولد تا امروز - شماره 24}
صحبتم رو ادامه دادم: «خب وظیفهٔ شِشُم نایبان خاص مبارزه با مدعیان دروغین نیابت بود. متأسفانه در دورهٔ هفتاد‌سالهٔ غیبت صغری افراد زیادی به دروغ، ادعای وکالت و ارتباط با امام زمان رو داشتند. حلاج و شَلمَغانی از این دسته افراد بودند.
نُوّاب با این افراد مبارزه و اون‌ها رو معرفی و رسوا می‌کردند. حتی گاهی برای روشن کردن ماهیت این افراد، توقیعاتی از جانب امام صادر می‌شد. این کار، شیعیان امامیه رو از انحرافات حفظ کرد و باعث اعتماد بیشتر مردم به نُوّاب شد. وظیفهٔ هفتم نایبان گاهی به وظیفهٔ ششم مربوط می‌شد. متأسفانه گاهی مدعیان نیابت از اعضای سازمان وکالت بودند.»
محسن گفت: «یعنی نفوذی بودند؟»
گفتم: «نه! اما گاهی برخی وکلا منحرف می‌شدند و در انجام وظایف خودشون کوتاهی می‌کردند و مشکلاتی رو برای سازمان مخفی وکالت به وجود می‌آوردند. مثلاً گاهی وجوه شرعی اهدایی مردم رو پیش خودشون نگه می‌داشتند یا خودشون رو نایب و نزدیک به امام معرفی می‌کردند تا مقبولیت اجتماعی واسه خودشون ایجاد کنند. پس هر کدوم از نوّاب اربعه در زمان خودشون، وظیفه و مسئولیت مبارزه با وکلایی که به هر دلیلی به امام و سازمان خیانت کرده بودند رو هم بر عهده داشتند.»
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
