"دجال" در منابع شیعه و سنی

{مهدویت در نگاه اهل سنت - شماره 29}

 

دجال در لغت به معنای «روغن مالی کردن» یا «روشن کردن چیزی که باطن آن بی ارزش باشد» است و در اصطلاح به «فرد بسیار دروغگو، منافق و فریبکار» گفته می‌شود. به موضوع دجال در کتب شیعه بسیار مختصر و مجمل پرداخته شده و احادیث کمی آمده است؛ مفصل ترین حدیث را در "جلد دوم کتاب کمال الدین، صفحه ۵۲۵ و ۵۲۸ " می‌توان دید.

اما در منابع اهل سنت، احادیث فراوانی از دجال، صفات، ویژگیها، خصوصیات ظاهری و قتل عام او مطرح شده است؛ مثلاً در "صحاح سته" احادیث فراوانی درباره دجال یافت می‌شود، که بیشتر آنها از حیث سند، ضعیف و از حیث محتوی، قابل جمع نیست!

به عنوان مثال از عایشه نقل شده: «شنیدم رسول خدا در نمازهایش از فتنه دجال به خدا پناه می‌برد.» از پیامبر نقل شده است: «همراه دجال، غذا و شراب است.»

[صحیح بخاری، ج ۸، ص۱۰۳؛ سنن ابن ماجه، ج ۲، ح ۴۰۷۳]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

مشورت با آدم عاقل

امام علی (علیه السلام) :

بهترین کسانى که با آنان مشورت مى کنى، صاحبان خِرَد و دانش و تجارب و دوراندیشى اند.

[غررالحکم ج۳ ص۴۲۸]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

اعتقاد به جبر

{آخرالزمان - شماره 28}

 

از خصوصیات مردم آخرالزمان، اعتقاد به جبر است؛ اهل جبر معتقدند: «ما هرچه می‌کنیم، خدا از پیش برای ما تقدیر نموده و ما جز آنچه هستیم و می‌کنیم، نمی‌توانیم باشیم.»

این در حالی است که خداوند، تنها در مسائل تکوینی و خلقت، ما را مجبور نموده است و در مسائل تشریع و انجام واجبات و ترک محرمات، تنها امر و نهی نموده و کسی را الزام به انجام و یا ترک کاری نکرده است. او راه خیر و شر را به مردم یاد داده و از آنان خواسته که در حد توان خود به کارهای خوب روی بیاورند و از کارهای زشت و ناپسند دوری نمایند و اگر جز این باشد، فرقی بین عبادت و معصیت و زشت و زیبا و صالح و ناصالح نخواهد بود.

رسول خدا میفرمایند: «در آخرالزمان، گروهی معصیت خدا را انجام می‌دهند و می‌گویند: "خدا این چنین برای ما تقدیر نموده است." پاداش کسی که سخنان آنان را ابطال نماید، همانند پاداش کسی خواهد بود که شمشیر خود را برای جهاد در راه خدا آماده کرده باشد.»

[رسائل المرتضی، جلد ٢، ص ٢۴٢]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

مشروطه عبرت بود؛ نه عاقبت

{غرب و مهدویت - شماره 28}

 

«آدم از یک سوراخ، دو بار گزیده نمی شود.» این ضرب المثل آنقدر خوبه که اگر بخوای تو هر زمینه ای پیشرفت کنی، باید انجامش بدی؛ حتی اگر بدترین موجود کره زمین باشی!!!

همانطور که در پیام قبلی خواندید، علما می‌خواستند رهبری جامعه را به دست بگیرند، ولی فراماسونرها با ایجاد فتنه، جلوی آنها را گرفتند. حالا در مرحله بعد برای تثبیت این کارشان، تصمیم به قتل یا خانه نشینی علمای تراز اول گرفتند. تا اینکه برای مدتها حتی فکر ایجاد تمدن اسلامی را از ما بگیرند؛ اما «زهی خیال خام، زهی خیال باطل»

انقلاب اسلامی در کمترین زمان ممکن تو دهنی بزرگی برای آنها بود. انقلابی که قرار است به انقلاب حضرت مهدی متصل شود.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

شیخیه نقطه آغازین انحراف

{انحرافات مهدویت - شماره 28}

 

در دوران غیبت صغری، یکی از فرقه های مهم انحرافی که باعث ایجاد جریان انحرافی شد، فرقه شیخیه بود. شیخیه، مکتبی است که در اوایل قرن سیزدهم براساس تفکرات شیخ احمد احسائی پایه گذاری شد.

شیخ احمد احسائی و شاگردان او درباره معاد جسمانی و معراج پیامبر و مقامات ائمه و نیز حیات امام زمان و چگونگی ارتباط با آن حضرت، نظرات خاصی دارند که با عقاید اسلامی تفاوت دارد.

وجود عالمی به نام هورقلیا، از جمله اعتقادات آنهاست. آنها باور دارند که امام زمان در عالم دیگری به نام هورقلیا (حد وسط بین عالم دنیا و عالم ملکوت و از جنس عالم مثال) زندگی می‌کند.

یکی دیگر از اعتقادات آنها، اعتقاد به رکن رابع است. اصول دین شیعه پنج اصل است (توحید، معاد، نبوت، عدل، امامت) در حالی که اصول دین شیخیه ۴ اصل است (توحید، معاد، نبوت، ایمان) ایمان، یعنی شناخت شیعه کامل، که در زمان غیبت واسطه فیض میان امام غایب و مردم است. او احکام را بی واسطه از امام می‌گیرد و به دیگران میدهد. به اعتقاد آنها، پیشوایان شیخیه یعنی احسائی و جانشینان او مصداق شیعه کامل و رکن رابع هستند.

[نگین آفرینش، ج ٢، ص ۱۷۹]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

امروز گناه کن؛ فردا توبه می‌کنی!

{رجعت - شماره 28}

 

گروهی از مخالفان رجعت معتقدند که تفکرِ رجعت، باعث تشویق به انجام گناه می‌شود. شیخ طوسی در کتاب «التبیان» به نقل از بلخی این امر را اینگونه مطرح می‌کند: «رجعت با اعلام قبلی، جایز نیست؛ زیرا باعث کشیده شدن به گناه می‌شود، به این دلیل که شخص، به توبه هنگام رجعت تکیه می‌کند.»

در ادامه شیخ طوسی در پاسخ بلخی، اینگونه می نویسد: «کسی که به رجعت ایمان دارد، معتقد نیست که همه مردم رجعت می‌کنند تا گناهکاران بتوانند در عالم رجعت توبه کنند و در نهایت تشویق به انجام گناه صورت گرفته باشد؛ بنابراین برای هر مکلفی این امکان هست که رجعت نکند و همین موضوع برای خودداری از گناه کافی است.»

[التبیان، ج ١، ص ٢۵۵]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

لقب بی بهانه ها

{اخلاق مهدوی - شماره 28}

 

مومنین بی بهانه شکر می‌کنند؛ چون می‌دانند در برابر خدای ارحم الراحمین چیزی برای ناشکری وجود ندارد. مومنین کسانی هستند که نعمت هایی که دیده نمی‌شوند هم در نگاه آنان به چشم می‌آیند، پس خدا را بخاطر آنها هم شکر می‌کنند.

خداوند به حضرت موسی خطاب می‌کند: «همین ‌که بدانی من نعمتی را به تو دادم، این شکر است، حقّ شکر است.» اکثر ما انسانها، از اینکه نعمت‌ها از کیست و چه کسی آن را به ما داده است، غافل هستیم. اگر این‌ را بدانیم، خدا را شکر می‌کنیم و شکر لفظی، شکر عملی را در پی دارد و این شکر عملی، مانع معصیت ما می‌شود.

یکی از نتایج مهم شکرگزاری افزایش نعمت است؛ به همین دلیل گفته اند شکر نعمت، نعمتت افزون کند. اما بزرگترین نعمتی که در نتیجه شکرگزاری بدست می‌آید، چیست؟

بهترین، ارزشمندترین و قشنگ ترین نعمتی که بالاتر از آن وجود ندارد، نعمتِ وجود امام معصوم است. این نعمت، همان قلعه خداست؛ همان "فمن دخل حصنی" است که اینبار تو شرط آن هستی. و شرطش دعا در حق او و عمل برای زمینه سازی ظهور اوست.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

اوج بی نیازی در عصر ظهور

{مهدویت در نگاه اهل سنت - شماره 28}

 

هرچند در عصر ظهور نعمت‏هاى مادى به حد نهایی خود می‌رسند، اما در این میان برکات معنوى و روحى نیز وجود دارد که ارزش آنها بسیار بیشتر از بهره های مادی است؛ از جمله آنها حس بی ‏نیازى مردم در دوره امام مهدى است که در احادیث‏ زیادى بر آن تأکید شده است.

پیامبر‌ اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «شما را به مهدى بشارت می‏دهم... (به هنگام ظهور او) خداوند دل‏هاى امت محمد را سرشار از بی نیازى می‏کند...»

[احمد بن حنبل، مسند، ج ٣، ص ٣٧؛ درسنامه مهدویت، جلد ١، ص ٩۶]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

بردباری

پیامبراکرم صلوات الله علیه :

کسیکه خشمگین شود و بردباری کند، در صف محبّان خداست.

[نهج الفصاحه]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

دو واجب فراموش شده

{آخرالزمان - شماره 27}

 

در روایات اسلامی، با موضوعی بسیار مهم رو به رو هستیم که متاسفانه در کش و قوس زمان و در دل تاریخ، از امری واجب، به امری پیش پا افتاده و بی اهمیت تبدیل شده است که بسیاری از مسلمانان و حتی مومنان از آن غافلند.

امر به معروف و نهی از منکر، دو واجبی هستند که بسیاری از مواقع به دلایل مختلف و توجیهات بسیار، به سادگی از کنار آنها گذشته ایم. روایات بسیاری از معصومین در باب اهمیت این دو واجب آمده است. اما چه می‌شود که این دو واجب به فراموشی سپرده می‌شوند؟

امام باقر می‌فرمایند: «در آخرالزمان مردمی خواهند آمد که با ریاکاری از یکدیگر پیروی می‌کنند، آنان عالِم نماها و عابد نماها و نادانان و سفیهانی هستند که امر به معروف و نهی از منکر را به بهانه ضرر ترک می‌کنند. آنان همیشه به دنبال عذر و بهانه هستند و از علما بدگویی می‌کنند و به نماز و روزه و هرچه مزاحمت برای مال و جان آنان نداشته باشد، روی می‌آورند و اگر نماز، مزاحم مسائل مربوط به جان و مال آنان باشد، آن را نیز کنار می‌گذارند. همانگونه که عالی ترین و اشرف واجبات مانند امر به معروف و نهی از منکر را کنار گذاشتند.»

[اصول کافی، جلد ۵، ص ۵۵]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)