وقتِ ظهور

{شبهه شناسی - شماره 21}

 

چرا اهل‌ بیت، زمان ظهور را تعیین نکردند؟ کسی که منتظر شخصی دوست‌داشتنی است و وقتِ آمدن او را نمی‌داند،همیشه در انتظار و آمادگی است اما اگر زمان رسیدن او را بداند [و زمان طولانی شود] ممکن است مأیوس شده و به این زودی‌ آماده نشود.

همچنین گاهی مصلحت، در تقدّم یا تأخر ظهور است. مثلاً در داستان حضرت موسی وقتی غیبت ایشان از ۳۰ به ۴۰ روز تبدیل شد و بیشتر طول کشید، عدّه‌ای به انحراف کشیده شدند.

پس ما نمی‌دانیم ظهور چه زمانی‌ست تا معلوم شود که آیا با وجود سختی‌ها و انتظار، ثبات قدم و ایمان خود را از دست می‌دهیم یا نه.

از طرف دیگر، ظهورِ ناگهانیِ حضرت سبب غافلگیری دشمنان می‌شود اگر آن‌ها از زمان ظهور مطلّع باشند، با تمام توان آمادگی کسب می‌کنند(گرچه اکنون هم در دشمنی‌کردن کم نمی‌گذارند و برعکس، ما در یاری کردن امام کم‌کاری می‌کنیم)

یادمان نرود ظهور وقت‌بردار نیست زیرا رفتار ما می‌تواند موجب تعجیل ظهور شود.

امام آمدنی نیست، آوردنی‌ست. اگر آمدنی بود خودِ ایشان زمانِ ظهور را می‌گفتند. امام مدّت‌هاست که آماده است. این ماییم که باید تغییر کنیم.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

حرف بهتر است یا عمل؟

{تربیت مهدوی - شماره 21}

 

نقشِ تربیتی پدر، مکمّلِ وظیفهٔ مادر است. سهم کودک از مادر، محبّت و از پدر اقتدار است. (البته اقتدار باید با محبّت و عدالت همراه باشد، نه خشونت)

مادر نیز به صورت غیرمستقیم در این موضوع اثر دارد و این اثر همان پشتیبانی و تأیید مادر است. مادری که مورد حمایت و محبّت پدر باشد، عواطف متعادلی را به فرزند خود منتقل می‌کند.

مداخلهٔ پدر در تربیت باید به صورت روشن باشد؛ یعنی در مورد مسائل مربوط به زمانِ حال و موقعیتِ موجود صحبت کند و از امور مربوط به گذشته و آینده نگوید.

او باید محکم و بدون خشونت رفتار کند. پدر همچنین باید گفت‌وگویش را کوتاه کند تا مؤثر واقع شود. او باید بلافاصله به فرزند خود تذکر دهد زیرا گذشتِ زمان، اهمیت تذکّر را کم می‌کند. افزون‌بر این، پدر باید متناسب با سن و شخصیت کودک، رفتار کند.

حفظ فرزند از خطرها و انحرافات به‌خاطر شایستگی پدر اتفاق می‌افتد. از این رو، پدر باید به دنبال افزایش آگاهی باشد و فرزند را نیز به کسبِ دانش تشویق کند.

از همه مهم‌تر او باید الگوی مناسبی در رفتار و گفتار باشد. این امر بسیار مهم است تا جایی که پدرانی که گفتار و عمل آن‌ها با یکدیگر هماهنگ است، در تربیت فرزند، موفق‌تر از پدرانی هستند که صحبت‌هایشان بسیار زیبا و دینی است، اما به آن‌ها عمل نمی‌کنند. (یعنی پدرانی که گفتار و عملشان با هم در تضاد است.)

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

راه‌های ارتباطی

{از تولد تا امروز - شماره 21}

 

خطاب به بچه‌ها گفتم: «خب حالا که نواب اربعه رو شناختیم، باید کمی هم درمورد جزئیات صحبت کنیم؛ مثلاً راه‌های ارتباط نواب و شیعیان. ببینید شیعیان با دو روش با نواب اربعه ارتباط داشتند: ارتباط غیرمستقیم و با‌واسطه و ارتباط مستقیم یعنی بی‌واسطه.

ارتباط غیر‌مستقیم و با‌واسطه رو میشه یک اصل در سازمان سفارت و وکالت دونست. طبیعتاً بخاطر اوضاع جامعه و ظلم حاکمان عباسی، سازمان نمی‌تونست آشکارا و آزادانه فعالیت کنه. پس باید برای ارتباط با مردم از راه‌های مخفی استفاده می‌کرد.

به همین علت، ارتباط شیعیان با نواب به خصوص در آغاز فعالیت نواب اربعه عموماً از نوع ارتباطِ با‌واسطه بود چون قرار بود نایبانِ ناشناس و نام اونا مخفی بمونه تا توسط عوامل و جاسوسان حاکمِ زمان شناسایی نشن. ولی کم‌کم بعضی از شیعیان به صورت پنهانی نام و نشان نایبان رو از وکلا و خواص شیعه گرفتند و تونستند گاهی با اونا مستقیماً تماس بگیرن»

علی گفت: «رابطهٔ مستقیم با نایبان از چه زمانی شروع شد؟» پاسخ دادم: «از زمان سفارت نایب دوم شروع شد و تا پایان نیابت آخرین نایب ادامه داشت»

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

چطور می‌شود از زمین می‌روی، به آسمان بازمی‌گردی!

{یمانی دروغین - شماره 21}

 

دوّمین ادعای «احمد بصری» برای هماهنگی رَجعت با مهدیِ اوّل بودنش ادعای وقوع رجعت در آسمان است. «احمد بصری» رجعت را زمینی نمی‌داند. او مدعی است، رجعت در عالمی غیر از عالم جسمانی و دنیوی است و در آسمانِ اوّل محقق خواهد شد.

1️⃣ در پاسخ به «احمد بصری» باید گفت: اولاً وقوع رجعت در آسمان، چه منفعت و سودی برای شیعیان دارد، درحالی که روایات بسیاری در خصوص منافع رجعت از ائمه معصومین صادر شده است؟ بنابراین رجعت باید امری زمینی باشد تا منفعتی برای شیعیان داشته باشد.

2️⃣ ثانیاً روایات متعددی وجود دارد که رجعت را امری زمینی و دنیوی می‌داند و آشکارا به آن اشاره کرده‌ است. از جمله این روایت که امام صادق فرمودند: «اوّل کسى که از قبر بیرون آید و (به دنیا) برگردد، حسین‌‌بن‌ على است...»*۱

و همچنین این روایت که امام صادق می‌فرمایند: «...رجعت عمومى نیست، [بلکه] مختص مؤمن خالص و مشرک خالص است...»*۲

[۱- بحار‌الانوار، ج‌ ۵۳، ص ۳۹؛ 2- بحار‌الانوار، ج ۵۸، ص ۸۲]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

از غصه‌ها به رویایت...

 

پناه می‌برم از غصه‌ها به رویایت / به فکر دیدنِ قرصِ دو چشمِ زیبایت

 

**اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج**

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

امام مهدی آمدنی نیست، آوردنیست...

حاج اسماعیل دولابی می‌فرماید:

ظاهراً می‌گوییم آقا می‌آید ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت می‌رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم، باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

امام زمان گم و غائب نشده است. ما گم و غائب شده ایم. [مصباح الهُدی، ص ۳۱۹]

از حضرت فاطمه روایت شده که پیامبر اکرم فرمودند: امام همچون کعبه است که (مردم) باید به سویش روند، نه آن که (منتظر باشند تا) او به سوی آنها بیاید. [بحار الانوار، ج ۳۶، ص ۳۵۳]

تا ما نخواهیم، او نمی‌آید...

 کافیست از خودمان شروع کنیم...

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

اهداف حکومت‌ها

{مهدویت و ولایت فقیه - شماره 21}

 

نظام‌های سیاسی مختلف، افزون بر تأمین امنیت و برقراری نظم، اهداف متفاوتی را برای حکومت بیان می‌کنند. برخی عدالت اقتصادی، برخی توسعهٔ سیاسی و بعضی نیز توسعهٔ اقتصادی و موارد مختلف دیگری را پیشنهاد می‌دهند.

اما می‌توان گفت، مشخصهٔ مهم تمام این نظام‌ها محدود کردن وظیفهٔ حاکمیت در تأمین نیازهای اولیه انسان نظیر مسکن، غذا، بهداشت و تأمین حقوق مادی شهروندان است و غالباً رسیدگی به امور اخلاقی، معنوی و دینی را خارج از اهداف حکومت بیان می‌کنند.

در مقابل، دین مبین اسلام همیشه علاوه بر بیان این اهداف، این موارد را اهدافی میان‌رده می‌داند که در صورت تحقق آن‌ها، جامعه در جهت رسیدن به هدف اصلی خود که نزدیکی به خدا و کامل‌شدن است، حرکت خواهد کرد.

به طور خلاصه، افزون بر اهداف دنیوی و برقراری عدالت و توسعه در حوزه‌های مختلف، سعادت ابدی و تأمین نیازهای معنوی مانند نیازهای مادی، در حوزهٔ آرمان‌های حکومت اسلامی قرار دارد و در شرایط فعلی که در دوران غیبت ولیّ معصوم قرار داریم، نظام مبتنی بر ولایت فقیه می‌تواند انسان را به این هدف نهایی برساند.*۱

در ادامه به ذکر برخی از اهداف حکومت اسلامی خواهیم پرداخت.

[۱- مقاله رهیافت انقلاب اسلامی، شماره ۱۲، ص ۱۲۵]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

حلقهٔ یاران

{جهان در عصر ظهور - شماره 21}

 

روز و شب چشم به راهم چه کنم؟ / منتظر بهرِ تو شاهم چه کنم؟

حلقه‌های یارانِ امام بسیارند. از جمله لشکرهای یمانی، خراسانی، سید حسنی، شعیب‌بن صالح و گروه‌های شیعیان که بعضی در آن سال قیام می‌کنند و بعضی بعد از خروج حضرت به او ملحق می‌شوند.

اما یاران خاصی که هنگام ظهور، بیعت و خروج، همراهِ امام خواهند بود، دو گروهند و هر دو گروه اشخاص معینی هستند:

گروه اول از یاران خاص که همان پرچم‌داران و فرماندهان ۳۱۳ نفری هستند. آن‌ها اولین کسانی‌ هستند که همراهِ امام خواهند بود و حضرت بعد از اجتماع آن‌ها خود را آشکار می‌کند.

گروه دوم از یاران خاص که تعدادشان ۱۰هزار نفر است. این گروه در بیعت عمومی یا بعد از آن جمع می‌شوند و تا زمانی که گروه اول در مکه جمع نشوند، خود را آشکار نمی‌کنند. حضرت بعد از اجتماع گروه دوم، از مکه بیرون رفته و خروج می‌کنند.

وَأَنَّ حِزْبَکَ هُمُ الْغالِبُونَ، وَأَوْلِیاءَکَ هُمُ الْفائِزُونَ

قطعاً گروه تو پیروزند و دوستان تو رستگارند.

[سیمای جهان در عصر امام زمان، ج ۲، ص ۴۳ و ۴۴]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

لزوم تشکیل حکومت اسلامی

{نقش ایرانیان در ظهور - شماره 21}

 

همان‌طور که در پیام‌های قبلی گفته شد، می‌توان یکی از موارد مقدمه‌سازی برای ظهور امام مهدی را تشکیل حکومت اسلامی دانست. البته قابل ذکر است که روایاتی در مورد بر حق نبودن قیام‌هایی که قبل از ظهور رخ‌ می‌دهد وجود دارد که برخی از این روایت‌ها یا از نظر سندی صحیح نیستند یا این روایات اشاره به قیام‌ها و حکومت‌هایی دارند که در مسیر اسلام و اهل بیت حرکت نمی‌کنند و قصدی برای تحویل حکومت به صاحبان اصلی آن یعنی اهل بیت ندارند.

امام صادق در همین رابطه می‌فرمایند: «...توجه داشته باشید که قیام‌ها بر چه اساس و هدفی شکل می گیرند...»

امّا در دوران معاصر، انقلاب اسلامی ایران یکی از قیام‌ها و حرکت‌هایی بود که در مسیر اهل بیت آغاز شد و هدف نهایی آن را می‌توان نزدیکی دل‌های شیعیان، وحدت، همدلی و فراهم آوردن مقدمات برای حکومت عدل جهانی و نزدیک‌شدن ظهور و تحویل آن به امام مهدی نام برد.

تا قبل از انقلاب، تصور مردم این بود که میان دین و حیات بشر و دنیایِ مدرن، مرزی کشیده شده است و این دو هیچ‌گاه در یک‌جا با هم دیده و جمع نمی‌شوند اما انقلاب اسلامی با تحوّلی دوران‌ساز به طرح رویکردی جدید از دین و آموزه‌های مهدوی پرداخت و برداشتی نو و کارآمد از نقش‌آفرینیِ دین در جامعه ارائه داد و ثابت کرد اگر آموزه‌های مهدویت، نیاز اصلی جوامع به شمار آید، قطعاً باعث حرکت و تحوّل آن‌ها خواهد شد.

[کافی، ج ۸، ص ۲۶۴]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

رسم شیدایی

{ویژگی یاران امام زمان - شماره 21}

 

عمریست به شهادت لبخند می‌زنند. یاران حضرت مهدی، شیفتهٔ دیدار خدا هستند و شهادت آرزوی قلبیشان است.*۱ آنان شهیدان زنده‌ و به معنای حقیقی کلمه، بدون هیچ وابستگی و تعلقی به دنیا هستند. نه تعلق به مال دارند و نه به عناوین فریبندهٔ دنیا و همین بی‌تعلقی، آنان را ساده و باصفا ساخته است.

روحیهٔ ایثار و شهادت‌طلبی آنان برگرفته از کربلا و نهضت امام‌حسین و یاران ایشان بوده و شعارشان «یا لثارات الحسین» است. آری! آنان ندای «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنْصُرُنی» امام زمان خود را شنیدند و لبیک گفتند و این‌گونه یار امام زمانشان شدند. حواسمان هست؟ اگر شهید نشویم، می‌میریم؛ راه سومی وجود ندارد. پس در تمام خلوت‌های شبانه‌مان دعا کنیم که خداوند شهادت را روزیمان قرار دهد.

[۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۵۲، ص ۳۰۸؛ کتاب مسیر یاری جلد ۲، ص ۷۸]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)