برای درک حقیقت حسین، گاهی باید سفر کرد. به ضیافت ناحیه مقدسه باید رفت و در آسمان نورانی دعایش، گشت‌وگذار کرد. در کوچه‌پس‌‌کوچه‌های فرازهایش ایستاد، تأمل کرد و در هوای معطر واژه‌هایش تنفس کرد.
و درست در همین نقطه از دعا، تمام‌قد ایستاد.
غیرت امام مهدی را به تماشا نشست و گوش فرا داد که چگونه به جدّش اباعبدالله عرض ارادت می‌کند: «اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و از یاری تو [در روز عاشورا] بازداشت، اینک من، هر آینه صبح و شام به یاد مصیبت‌های تو ندبه می‌کنم و به جای اشک، بر تو خون گریه می‌کنم».
ماه عزا آمد، صاحب عزا نمی‌آیی؟!
**اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج**
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
