{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 29}
«...اللَّهُمَّ بَلَى لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قَائِمٍ لِلَّهِ بِحُجَّةٍ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً وَ إِمَّا خَائِفاً مَغْمُوراً...»
در قسمتی از حکمت ۱۴۷ نهج‌البلاغه حضرت علی می‌فرمایند: «بار خدایا! هرگز روى زمین از کسى که به حجت الهى قیام کند خالى نمى‌شود؛ خواه ظاهر و آشکار باشد و یا ترسان و پنهان» امام علی در این فراز، توجه مسلمانان را به ضرورت مسئلهٔ رهبری در اسلام و نیاز بی چون و چرای جامعهٔ اسلامی به وجود امام و حجت خداوند، در هر عصر و زمانی معطوف می‌دارند.
اما مراد امام علی چه کسانی هستند؟
واضح است که کلام امام ناظر به ائمهٔ معصومین است که وجود مقدس این ائمه یا از آزادی برای انجام وظائف رهبری برخوردار است و یا بر اثر حاکمیت زمامداران ستمگر و نامساعد بودن زمینه برای انجام وظیفهٔ رهبری، در حالت ناشناس و پنهانی می‌باشند، همچنان که تا امروز حضرت مهدی با چنین موقعیتی روبرو هستند.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
