کدام مهم تر است؟

{توجیح المسائل کربلا - شماره 32}

 

گاهی می دانیم کاری دُرست نیست، یا انجامِ آن وظیفه ی ما نیست، با این حال چون دلمان می خواهد، آن را انجام می دهیم. بعد آن را اینطور توجیه می کنیم که چون این کار اهمیت داشت، انجامش دادم.

گاهی کارهایمان را در زَروَرقِ توجیه می پیچیم و فکر می کنیم دیگر چیزی حریفِ توجیهمان نمی شود، اما اشتباه می کنیم.  ولایت پذیری، حریفِ قدرتمندی است که می تواند هرتوجیهی را از پا در بیارد و با آن مقابله کند. البته این اطاعت باید همه جانبه باشد، نه اینکه تنها از دستوری که از آن خوشمان می آید، پیروی کنیم. اگر کوفیان در امتحانِ ولایت پذیریِ حضرت مسلم که نایبِ امام حسین بود قبول می شدند، نبردِعاشورا رخ نمی داد .

پس باید ولایت پذیری را از همین امروز تمرین کنیم . باید یاد بگیریم در دورانِ غیبت، مطیعِ حرف و امرِ ولی فقیه باشیم .تنها در این صورت می توانیم امیدوار باشیم که بعد از آمدنِ امام زمان، ولایتِ ایشان را به سادگی می پذیریم و برای اطاعت از دلِ خود، به توجیه پناه نمیبریم.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

مراقب تهمت ها باش!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 31}

 

باورش سخت است اما عده ای برای مقابله با امام حسین، تهمت های فراوانی به امام زدند و از آنها برای توجیح کار خود استفاده کردند. یکی از توجیهات معروف دشمن این بود که امام حسین از دین جدش خارج شده و قصد اختلاف افکنی در میان امت را دارد و از این راه مردم را بر ضد امام شوراند.

امروز هم گاهی قضاوتی اشتباه یا اعتماد به تهمتی ناروا، سبب آسیب به یاران امام زمان یا خود ایشان می شود. پس نباید بدون تحقیق در مورد درستی یک کلام، بر اساس حرف دیگران، به افراد بر چسب بزنیم. بعلاوه گاهی ما افراد را از زاویه دید خودمان می بینیم و ناخواسته دچار اشتباه می شویم. پس بهتر است نگاهمان را دوباره بررسی کنیم و سطحی نگر نباشیم.

همه اینها به کنار، نباید فراموش کنیم که در طول تاریخ، دشمنان همواره تهمت های بسیاری به مردان خدا زدند، اما آنها از راه خود عقب نشینی نکردند؛ پس مبادا از تهمت و قضاوت دیگران دلگیر و ناامید شوید، زیرا برای یک منتظر، فقط نظر امام زمان مهم است. اینطور نیست؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

ظرفِ دلت را از‌ چه چیز پُر کرده‌ای؟

{توجیح المسائل کربلا - شماره 30}

 

وقتی دلت به دنیا و لذت‌هایش وابسته شد، دیگر همه کارهایت بر اساس وسوسه‌های دل پیش می‌رود؛ زیرا دل، مانند ظرفی است که اگر با دنیا پُرش کنی، دیگر جایی برای دین و امام نخواهد داشت.

 می‌دانید چرا عده‌ای در کربلا برای نبودن با امام و دفاع نکردن از حق، دلبستگی‌هایشان را بهانه کردند؟ زیرا بر دلهایشان مُهر خورده بود. شکم‌هایشان از حرام و دلهایشان از حُبّ دنیا پُر شده بود. برای همین هم با وعده‌های دروغین، فریب خوردند و امامشان را به قیمتی ناچیز فروختند.

حواسمان باشد که دلمان را با چه چیز پُر می‌کنیم؟ زرق و برقِ دنیا و لذت‌هایش جذاب است اما اگر دلبسته‌ی آن شویم، دیگر نمی‌توانیم به راحتی از آن دل بِکنیم. حتی ممکن است برای از دست ندادن دنیا، کاری کنیم که به هیچ وجه قابل جبران نباشد؛ مانند قاتلانِ امام حسین که تا ابد لعن می‌شوند.

گفتن اینکه ما امام زمان را تنها نمی‌گذاریم، آسان است، اما اگر با دقت به زندگی خود نگاه کنیم، می‌بینیم که همه‌ی ما بارها به خاطر دنیا، در یاری امام زمان کم کاری کرده‌ایم. منظور این نیست که باید بیخیال دنیا شویم؛ دنیا را بخواهیم، اما برای رسیدن به امام، نه برای دور شدن از او.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

تفسیرِ قرآنِ عاشورا

{توجیح المسائل کربلا - شماره 29}

 

حبیب، زمان شناس بود. کربلا که پیش آمد، فهمید اکنون زمانِ جهاد و همراهی با ولیّ خداست نه وقتِ گوشه نشینی و تفسیر قرآن گفتن. فهمید که زمانِ تفسیرِ عملی و عاشورایی قرآن است.

اما درست در همین زمان عده‌ای از مفسرانِ مدینه، عزلت نشینی و راحت طلبی را انتخاب کردند‌ و خود را اینگونه توجیه کردند که: می‌خواهم تفسیر بگویم و قرآن تعلیم دهم. در واقع آنان می‌خواستند به بهانه‌ی تفسیر قرآن، هزینه‌ای ندهند؛ آری تفسیر گفتن دردسری نداشت، اما مقابله با یزید هزینه‌بَر بود. آنان که امام را تنها گذاشتند، حتی نفهمیدند که قرآن و تفسیر آن، در کنارِ امام حسین معنا پیدا می‌کند.

بیایید نگاهی به خودمان بیندازیم؛ ما چگونه‌ایم؟ نکند با توجیهات دینی از یاری پسر فاطمه، فاصله گرفته باشیم؟ آیا اینکه ما نماز می‌خوانیم و روزه می‌گیریم و... کافیست؟ اصلِ دین، امام مهدی‌ست.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

خانواده‌ات را بهانه نکن!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 28}

 

در کربلا عده‌ای خانواده را بهانه کردند و امام حسین را تنها گذاشتند. این درحالی بود که امام با اینکه می‌دانست سرنوشت خانواده‌اش اسارت است، آنها را همراه خود آورده بود.

گاهی ما به بهانه‌ی خانواده و با این توجیه که می‌خواهم خانواده‌ام راحت باشند، در یاری امام زمان کوتاهی می‌کنیم. اما اگر خوب نگاه کنیم می‌بینیم که هر کدام از ما، بارها خانواده‌یمان را اذیت کرده‌ایم؛ مثلاً با بداخلاقی دلِ آنها را شکسته‌ایم یا به خاطر شغلمان مجبور به نقل مکان به شهر دیگری شده و با این کار، خانواده‌یمان را از دوستان و آشنایانِ خود جدا کرده‌ایم و...

اینها چند مثال از صدها نمونه است؛ اما انگار سختی کشیدن خانواده در اینگونه موارد اشکالی ندارد و مشکل تنها زمانی است که آنها در راهِ امام سختی بکشند!

اگر به ما بگویند به شرطِ اینکه یک سال همراه خانواده‌ات سختی بکشی، چند میلیارد پاداش می‌گیری، آیا این سختی را قبول نمی‌کنیم؟ احتمالاً این بار راحتیِ خانواده‌ را بهانه نمی‌کنیم‌. پس چرا با اینکه می‌دانیم نتیجه‌‌ی کار برای امام زمان، عاقبت به خیری و خوشبختی است، خانواده‌یمان را با خود همراه نمی‌کنیم؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

بی‌تفاوتی ممنوع! حتی در دیدن و شنیدن

{توجیح المسائل کربلا - شماره 27}

 

اعضای سیاهی لشکرِ یک فیلم، با اینکه نقشِ کم‌رنگی دارند، اما هر کدام به نوعی در کنار بازیگرانِ اصلی، به ساختِ فیلم کمک می‌کنند. ما هم ممکن است سیاهی لشکر باشیم و کارِ خاصی نکنیم، اما با همین بی‌تفاوتیِ خود، به تکمیل پازلِ دشمن کمک می‌کنیم.

مثلا ممکن است کسی به مهمانیِ پُر گناهی دعوت ‌شود و با اینکه می‌داند گناه، سببِ تأخیر در ظهور می‌شود، به خاطر ترس از مسخره شدن و... به آن مهمانی برود و این کار را اینگونه توجیه کند: من به آنجا می‌روم، اما هیچ گناهی نمی‌کنم و فقط در ظاهر همرنگ بقیه می‌شوم.

باید به چنین فردی گفت: در کربلا نیز عده‌ای سیاهی لشکر بودند، اما با این کار، دشمن را تأیید کردند؛ به تعدادِ دشمن افزودند و نسبت به ظلم بی‌تفاوت بودند. پس لطفاً برای عاقبت بخیری خود، نسبت به گناه بی‌تفاوت نباشید و حتی در ظاهر، همرنگِ دشمن نشوید!

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

عظمتِ پوشالی دشمن

{توجیح المسائل کربلا - شماره 26}

 

کربلا را تصور کن! در یک طرف، لشکری ۳۰هزار نفری و در طرف دیگر، تنها ۷۲ نفر! اما امام و یارانش برای انجام تکلیفِ خود (جهاد در راه خدا و حفظ دین) از عظمت و بزرگی سپاه دشمن نترسیدند، از تنهایی وحشت نکردند و کم بودن را مجوزی برای فرار از مقابلِ دشمن ندانستند.

اکنون نیز شیعیانِ امام زمان کم‌اند و دشمنان بسیار. پس ما هم نمی‌توانیم به بهانه‌ی ترس از بزرگیِ سپاه دشمن و فراوانیِ تجهیزات آنها، از حضور در میدان جنگ، چه سخت و چه نرم شانه خالی کنیم.

در اوضاعِ آشفته و پُر از ظلمِ جهان، یک چیز در میانِ بیشتر افراد، مشترک است و آن اینکه، حالِ اکثرِ مردم خوب نیست و همه به دنبالِ نجات دهنده هستند. حتی با وجود کم بودنِ تعدادمان هم می‌توانیم رسانه‌ باشیم. رسانه‌ای که (در توئیتر، اینستا گرام و...) یادِ منجی را در دلها زنده می‌کند. یادمان باشد این کارِ به ظاهر کوچک، قدمی بزرگ در تعجیلِ ظهور است. گاهی یک نفر، باعثِ آگاه کردن افراد بسیاری می‌شود. آری! «چه بسیار گروه‌های کوچکی که به فرمانِ خدا، بر گروه‌های عظیمی پیروز شدند.» [آیه ۲۴۹ سوره بقره]

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

مجبورم این کار را انجام دهم!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 25}

 

عمر بن سعد برای یاری نکردنِ امام حسین، بهانه‌ی خانه، خانواده و اموالش را آورد. می‌خواست با این بهانه‌، خود را توجیه کند که مجبور به جنگ با امام است.

این در حالی بود که خودِ امام، خانه و اموالش را رها کرده و خانواده‌اش را نیز با خود به همراه آورده بود. گاهی عده‌ای کارهایی می‌کنند که قلبِ امام زمان به درد می‌آید، اما خودشان را اینگونه توجیه می‌کنند که می‌دانم کار درستی نمی‌کنم اما مجبورم!

مثلاً فردی از راهِ نادرست پولی بدست می‌آورد و خود را اینگونه توجیه می‌کند که اگر اینکار را نکنم، نمی‌توانم خرجیِ خانه را تأمین کنم و خانواده‌ام اذیت می‌شوند؛ بخصوص که کرایه خانه‌ام هم عقب افتاده، برای همین مجبورم.

شاید باید در این لحظات از خودمان بپرسیم، آیا واقعا جز راهِ نادرست، انتخاب دیگری نداریم؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

یک لحظه غفلت، یک عمر پشیمانی!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 24}

 

انسان فراموش کار است، برای همین دائماً نیازمندِ تذکر و یادآوری است. گاهی آنقدر در زندگی روزمره‌ی خود غرق می‌شویم که حتی نسبت به امورِ مهم، دچار غفلت می‌شویم. بدترین غفلت و فراموشی هم، غفلت از هدف و آرمان مهمِ زندگی انسانی، یعنی ظهور است.

مبادا با این توجیه که فراموش کردم، غافل شدم، حواسم به چیزِ دیگری پرت شد و... نسبت به امام زمان بی‌تفاوت باشیم و مانند مردم زمانِ امام حسین بشویم که با غفلت و فراموشیِ وظایفشان، در همراهی با امام کوتاهی کردند و او را تنها گذاشتند.

پس یادمان باشد هر روز، حتی با انجام کاری  ساده، به یادِ امام باشیم و از کار برای ایشان غافل نشویم. علاوه بر این نباید از دشمنان نیز غافل شد. دشمنانی که پیوسته با حملات گسترده، بر ضدِ امام زمان تلاش می‌کنند، زیرا گاهی غفلت ما نسبت به دشمن، باعث سالها تاخیر در ظهور می‌شود.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

پیشرفت به چه قیمتی؟

{توجیح المسائل کربلا - شماره 23}

 

عمَر بن سعد دستور داشت که یا با امام حسین بجنگد، یا فرماندهی را به شمر واگذار کند. اما او کسی نبود که بتواند به آسانی از مقام کناره گیری کند؛ پس خودش اینکار را انجام داد تا در مسابقه با شمر از او عقب نیفتد. عجب توجیهی نمی‌خواهم عقب بیفتم، حتی به قیمتِ کشتنِ فرزندِ دخترِ پیامبر، فاطمه.

امروز نیز بعضی از افرادی که دارای مقام و مسئولیت‌اند، حاضرند برای حفظِ جایگاه خود و رسیدن به مقامی بالاتر، هرکاری بکنند. حاضرند ظهور عقب بیفتد، اما آنها عقب نیفتند؛ فساد می‌کنند و با این کارها باعثِ بدبینیِ مردم به حکومت اسلامی می‌شوند؛ مسئولینی که به جای زمینه‌سازیِ ظهور، به فکر رقابت با دیگران و آبادکردنِ دنیای خود هستند.

بعضی از این هم بدتر می‌شوند و حتی منفعتِ امام را هم فدای منافعِ خود می‌کنند. انگار فراموش کرده‌اند که هدفِ این انقلاب، زمینه‌سازی برای ظهور است.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)