{مهدویت در نهج البلاغه - شماره 4}
«...أَلا إِنَّ مَثلَ آلِ مُحمّدٍ کَمَثلِ نُجومِ السَّماءِ إِذا خَوَى نَجمٌ طَلعَ نَجمٌ...»
قطعاً یکی از بهترین تعبیر‌ها در رابطه با اهل‌بیت را امیرالمومنین در بخشی از خطبهٔ ۱۰۰ نهج‌البلاغه فرموده‌اند، و اهل بیت را به ستارگان آسمان تشبیه کرده‌اند که هرگاه یکی از آنان غروب کند، دیگری طلوع می‌کند. از سخن امام این‌گونه برداشت می‌شود که دستیابی به سعادت و نجات در هر دو جهان تنها در پرتوی پیروی از اهل بیت و با هدایت آن‌ها امکان‌پذیر است.
نکتهٔ دیگر اینکه، همچنان که آسمان شب هیچ‌گاه از ستاره خالی نیست، زمین هم هرگز از حجت الهی خالی نمی‌ماند، در احادیث بسیاری هم به این مطلب اشاره شده است. امام صادق می‌فرمایند: «اگرحجت خدا نبود، مسلماً زمین ساکنانش را فرو می‌برد»*۱
طبق فرمایش امیرالمومنین، سنت الهی این است که هرگاه امامى چشم از جهان فروبندد، امام دیگرى جاى او را مى‌گیرد و این سنت ادامه دارد تا نوبت به حضرت مهدى برسد و او با قیام خود عالَم را پر از عدل و داد نماید و جهان را به سمت درستی هدایت نماید.
[۱- الغیبة (للنعمانی)، ج ۱، ص ۱۴۱]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
