{شبهه شناسی - شماره 17}
عده‌ای می‌گویند امام زمان، قرآن و دین جدیدی می‌آورد و به حدیث «إِذَا خَرَجَ یَقُومُ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ جَدِیدٍ وَ سُنَّةٍ جَدِیدَةٍ وَ قَضَاءٍ جَدِید...»*۱ استناد می‌کنند اما واقعیت چیست؟
این شبهه زمانی به‌وجود می‌آید که معنایِ واژگان عربی را به همان معنای رایج در محاورهٔ فارسی برداشت کنیم. «جدید» در فارسیِ محاوره‌ای یعنی تازه و نو، در حالی که معنای آن «دوباره» است و عرب‌ها باز‌گرداندن چیزی که تغییر کرده است به همان حالت اول را جدید یا تجدید می‌گویند.
پس احیا کردن و احیای دوباره به نوعی تازه کردن است و ما در فارسی، «جدید» را تازه ترجمه می‌کنیم و گمان می‌کنیم که جدید یعنی چیزی دیگر. در نتیجه، منظورِ روایت این است که امام زمان تمامی معارفی که تحریف شده، بدعت‌هایی که ایجاد شده، احکامی که تعطیل شده، برخی از سنت‌ها و سیرۀ پیامبر که تغییر یافته و قضاوت‌هایی که بر مبناهایی دیگر تغییر یافته است را دوباره احیا می‌کند و به اصلِ آن باز می‌گرداند.
از امام محمد باقر از سیرهٔ حکومتی حضرت مهدی سؤال شد، حضرت فرمود: «آنچه از آثار بدعت و گمراهى قبل از وى بوده است منهدم مى‌کند، چنان‌که پیامبر اساس جاهلیت را منهدم کرد. آنگاه از نو اسلام را مى‌سازد.»*۲
[۱- امام محمد باقر، الغیبة‌‌النعمانی، ص ۲۵۵؛ 2- الغیبة‌‌النعمانی، ص ۲۳۱]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
