معلولی که رکورد زد!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 12}

 

بعضی در کربلا به خاطرِ نقصِ عضو، ناتوانی را بهانه کرده و امام را تنها گذاشتند. اما مسلم بن کثیر اعرج، با پای معلول و عبدالله بن عفیف ازدیِ نابینا، از یادگاران جنگ صفین بودند که در کربلا، حسینی شدند.

‌حتی اگر بخشی از جسمِ کسی مشکل دارد، آیا نمی‌تواند با بخشِ سالم بدنش کاری هرچند کوچک، برای امام زمان بکند؟ مهم نیست که چه نقایصی داری، مهم این است از آنچه که داری، چگونه استفاده می‌کنی. مثلاً فرد معلولی که در مسابقاتِ پارالمپیک شرکت می‌کند، می‌تواند نام مهدی را صدا بزند یا روی لباسش به انگلیسی بنویسد: مهدی کیست؟ و اینگونه نامِ امام را در بین مخاطبانِ خود زنده کند.

شاید توانِ ما به اندازه‌ی روشن کردنِ یک شمع باشد، اما می‌توانیم شمعی باشیم که هزاران شمعِ خاموش را روشن می‌کند.

درد اینجاست که گاهی معلولیت به خاطر نقص در جسم نیست، بلکه به خاطرِ نقص در روح است. بهانه برای نبودن و تلاش نکردن زیاد است، ولی ماندن و کار کردن بهانه نمی‌خواهد؛ عشق به حضرت می‌خواهد و اراده. کار برای امام زمان ارتباطی به سلامتِ جسم ندارد؛ قلبی لبریز از ایمان و روحی قدرتمند می‌خواهد.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

از کربلا دور شو!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 11}

 

ندای هل من ناصر امام حسین در روز عاشورا، خطاب به همه کسانی بود که توانِ دفاع از حرمِ اهل بیت را داشتند. امام حسین فرمودند هر که مرا یاری نمی‌کند، از این منطقه دور شود و اِلّا اگر نِدایَم به او برسد و حرم و حریمم را یاری نکند، گرفتار دوزخ است.

شاید ما گمان می‌کنیم فریاد یاری‌خواهی، فقط مخصوص آن زمان بوده و فقط امام حسین نیاز به کمک و یاری داشت، اما یک سوال: چرا کسی که امامتِ امام زمانش برایش روشن بود و می‌دانست جانِ امامش در خطر است، باز صحنه را خالی کرد؟ چه دلیلی و توجیهی می‌تواند باعث این رفتار شود؟

بیایید این سوال را از خودمان بپرسیم. چرا ما با اینکه می‌دانیم امام زمان در شرایط سختی‌ست و نیاز به کمک دارد، صحنه را خالی کردیم؟ توجیهِ ما برای این همه بی‌خیالی و نشنیدنِ صدای هل من ناصر امام چیست؟ آیا باید کار از کار بگذرد تا به خودمان بیاییم؟!

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فرقِ اسلام‌ها

{توجیح المسائل کربلا - شماره 10}

 

«حسین جان! اسلام به ما نیاز دارد، والّا همراهت می‌آمدیم.»

عده‌ای وقتی امام حسین از آنها خواست برای کشته شدن در راه خدا آماده شوند، چنین توجیهاتی آوردند. اما مگر اسلامِ حسین با اسلامِ آنها فرق داشت؟! مگر هدفِ این جماعت حفظ اسلام نبود؟ پس چرا بهترین راه را انتخاب نکردند؟

حقیقت این است که آنها ترسوهایی بودند که چون از کُشته شدن می‌ترسیدند، حفظ اسلام و ترویج آن را بهانه کردند. در حالیکه حفظ اسلام در آن زمان به جهاد و فداکاری و ریخته شدن خونشان بود.

ای منتظرانِ ظهور مهدی! آیا آماده‌ی هرگونه تلاش و فداکاری و جهاد هستید؟ بدانید حفظ اسلام در هر زمان وابسته به همراهی با ولی زمان است، پس باید ببینید ولی زمانتان چه می‌خواهد.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

عبادتِ بدتر از گناه!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 9}

 

در زمان امام حسین، بعضی برای اینکه به عبادتشان لطمه نخورد، امام زمانشان را تنها گذاشتند و به جای آن، تفسیر قرآن گفتند و ذکر خواندند و حج به جا آوردند و...

امروز هم عده‌ای فکر می‌کنند‌ عبادت کردن مهمتر است، اما خودِ خدا می‌فرماید: «ای مؤمنان اگر خدا را یاری کنید، خدا هم شما را یاری می‌کند.» [سوره محمد، آیه۷] خدا به یاریِ ما نیاز ندارد، بلکه منظور از یاریِ خدا، یاریِ دین و پیامبر خداست.

نمی‌شود بنده‌ی خدا بود و اباعبدالله را نشناخت؛ نمی‌شود خدا را عبادت کرد و نماینده‌ی خدا را یاری نکرد. ما باید جامعه را با امام مهدی آشنا کنیم. دشمن با فیلم، انیمیشن و بازی برای نوجوانان و جوانان قهرمان سازی می‌کند، به طوری که بچه‌ها سوپرمَن و بَتمَن و..‌. را بهتر از امام زمان می‌شناسند. با این حساب آیا ما کم کاری نکرده‌ایم؟

عده‌ای هم از آن طرفِ بوم افتاده‌اند. به طوری‌که می‌گویند: عبادت برای افرادِ بیکار است. من که کارهای مهمتری دارم، نیازی به عبادت ندارم. در حالیکه عبادت، غذای روح است و روح بدون آن می‌میرد.

ظهور پدیده‌ای اجتماعی است. همه باید مهدی موعود را بشناسند، تا به ارزشِ بودنش پِی ببرند و برای رسیدن به ظهورش دعا و تلاش کنند.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

ساختِ قایقِ نجات با چوبِ پوسیده!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 8}

 

بعضی وقتها توجیهات، مقدس می‌شود؛ بطوریکه حتی رنگ و بوی قرآن می‌گیرد؛ یعنی کارها با آیه‌های قرآن یا روایات توجیه می‌شوند.

به شخصی گفتند چرا نماز نمی‌خونی؟ گفت: تو قرآن نوشته لاتَقرَبوالصَّلاة (به نماز نزدیک نشوید) بهش میگی در ادامه‌ی همون آیه نوشته: لاتَقرُبوالصَّلاة و اَنتُم سُکاری (در حالِ مستی به نماز نزدیک نشوید. نساء/۴۳) میگه ما همین ابتدا رو رعایت کنیم، کلّی کار کردیم! اگرچه این یک طنز بود؛ اما چنین افرادی در واقعیت هم وجود دارند؛ اینان هر قسمت از دین را که با تمایلاتشان سازگار باشد، می‌پذیرند و بقیه را کنار می‌گذارند.

همانندِ همان کسانی که دستِ امامشان که می‌خواست آنها را وارد کشتی نجات کند، رد کردند، چون با امام بودن در آن زمان به نفعشان نبود؛ اما با مالی که به نامِ اسلام به جیب زده بودند قایق پوسیده‌شان را سروسامان دادند و سرانجام غرق شدند.

به عنوان مثال می‌گویند کارهای خوب، گناهان را پاک می‌کند؛ مثلاً نماز نمی‌خوانند ولی صدقه می‌دهند. (غافل از اینکه بعضی گناه‌ها آنقدر بزرگ‌اند که باعث نابودی همه چیز می‌شوند) بالاخره باید انتخاب کرد: چون در کرب و بلا بی‌طرفان بی‌شرفانند. تاریخ همان است حسینی و یزیدی.

اگر می‌خواهی در آخرالزمان اهلِ نجات باشی، باید دستَت در دستِ امام زمانت باشد.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

وقتی علایق‌مان بهانه تراشی می‌کنند

{توجیح المسائل کربلا - شماره 7}

 

همه‌ی ما بَرده هستیم، بَرده‌ی علایقِ خود؛ درست زمانی که بین علایقِ خودمان و حضرت، علایق خودمان را انتخاب می‌کنیم، پای توجیه به زندگی‌مان باز می‌شود.

این یعنی ما فقط تا زمانی پای کار امام هستیم که منافع‌مان به خطر نیفتد. دُرست مثل افرادی که به بهانه‌های مختلف (ترس از دشمن، ترسِ از دست دادن سهمِ بیت‌المال، تنها ماندن زن و فرزند و...) امام حسین را تنها گذاشتند. البته در آن میان، عده‌ای هم بودن که به خاطر امام از همه چیز خود گذشتند. نه فقط از حرام، بلکه حتی از حلال و مستحب نیز گذشتند؛ حج را رها کردند و به طواف امام حسین رفتند.

گاهی انسان چیزهای زیادی را به خاطر کسی که دوستش دارد از دست می‌دهد، اما فاجعه زمانی رخ می‌دهد که به خاطر چیزهای بی‌ارزش و زود گذر، امام را از دست بدهی. کاش می‌شد ذهن و قلبمان را از هر چیزی غیر از امام، پاک و آن را ضدعفونی کنیم، تا ویروسِ گناه و دنیا دوستی نابود شود.

برای عمل جراحیِ جسمِ انسان، او را بیهوش می‌کنند، اما برای عمل کردنِ روح، باید آن را بیدار کرد تا بفهمد بعضی لذتها ارزشِ ذلت ندارد. یادمان باشد، حتی اگر بهترین زندگی را داشته باشیم، بالاخره می‌میریم و نمی‌توانیم هیچ چیز را با خودمان به آن دنیا ببریم، اما با حضرت به سعادت جاودانه می‌رسیم، همانطور که یارانِ امام حسین جاودانه شدند.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

موجودی شما کافی نیست!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 6}

 

بیایید کمی تخصصی‌تر نگاه کنیم! اگر شخصی با اعمالش باعث تأخیر در ظهور بشود و برای توجیه اشتباهاتش اینطور بگوید که: «دُرست است که نماز نمی‌خونم یا پوشش کاملی ندارم، و هر کلیپی رو نگاه می‌کنم و... اما دلم پاکه و قلباً حضرت رو دوست دارم.»

باید به این افراد گفت: در قلبی که گُلی مثلِ امام زمان در آن است، جایی برای علفهای هرزِ (گناه) نیست. همانطور که برای خرید ماشین یا خانه، نیاز است موجودیِ حسابِ شما کافی باشد، برای یاری حضرت هم به پشتوانه‌ی محکمی نیاز است.

واقعه‌ی کربلا به ما اثبات کرد که تنها کسانی می‌توانند در هر شرایطی پای امام زمانشان بمانند که موجودی دلشان کافی باشد.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

بعضی آدمها را باید خواند، پس ورق بزن!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 5}

 

اینکه گروهی جایگاهِ اجتماعی دارند یا تعداد طرفدارانشان زیاد است (با وجود اینکه در زمینه‌ای خاص مهارت دارند)، دلیل بر صحتِ تمامِ اعمالِ آنها نمی‌شود.

ما باید ارزشهای زندگیمان را بر اساس نظراتِ فردی (امام زمان) تنظیم کنیم که از همه عاقل‌تر و عادل‌تر است.

به عقیده شما نظر سلبریتی‌ها مهم است یا امام زمان؟ بعضی افراد در ظاهر عمل خوبی انجام می‌دهند، اما در باطن به دنبال منافع خود هستند.

آدمها مثل کتاب هستند، از روی بعضی باید رونوشت گرفت، بعضی را باید چند بار بخوانی تا بتوانی درکشان کنی، اما بعضی از کتابها را باید نخوانده کنار گذاشت.

کربلا رخ داد، چون گروهی منافق، کتابِ اشتباهی را علم کردند و با همین ترفند، طرفدارانِ خود را زیاد کردند و با شعار «بُغضاً لِأَبیک» لشکر کشی کردند. طرفدارانشان جوری توجیه شده بودند که حتی در فرات، غسلِ شهادت می‌کردند؛ همه اینها یک دلیل داشت و آن هم این بود که آنها با کتابی به اسمِ قرآنِ ناطق آشنایی نداشتند.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

دعا خوبه، اما تو فرق می‌کنی!

{توجیح المسائل کربلا - شماره 4}

 

شما به کسانی که در هنگام لشکرکشی دشمن، بجای کمک به امام زمانشان، تنها برای او دعا می‌کنند و در هنگام کشته شدن او، گریه و زاری می‌کنند، چه می‌گویید؟

بگذارید اول آنها توجیهشان را بگویند. آنها می‌گفتند ما چون عمیقاً دعا کردیم، لازم نبود عمل دیگری انجام دهیم.

آیا در شرایط حساسِ کربلا، بی‌عملی و فقط دعا کردن کار درستی بود؟ دعا خوب است اما بعنوان مکمل در کنار باقی کارهایمان و یا در زمانی که قدرت انجام کاری جز دعا را نداریم، نه به تنهایی و نه در زمانی که سرنوشت ما در گرو همت‌ و تلاشمان است.

خدا در آیه ۱۱ سوره رعد می‌فرماید: «خدا حال هیچ قومی را دگرگون نخواهد کرد تا زمانی که خودِ آن قوم حالشان را تغییر دهند.»

در زمانیکه دشمن به شدت بر ضد امام زمان کار کرده و شُبهه درست می‌کند، دعا کردن به تنهایی کافی نیست. اگر امروز وارد میدانِ عمل نشویم و دلمان را به دعا کردن‌هایمان خوش کنیم، چگونه می‌توانیم در هنگام ظهور، همچون شهیدانِ کربلا جان خود را تقدیم امام زمانمان کنیم؟

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)

فتوکپیِ اشتباهات دیگران یعنی...

{توجیح المسائل کربلا - شماره 3}

 

این که کار اشتباهَت را گردن جامعه بیندازی و بگویی «رسم جامعه اینطوره؛ سنّت خانوادگیه؛ الان اینطوری مُد شده و...»، خودش اشتباهی دیگر است. حتی اگر مانند حادثه کربلا ۳۰ هزار نفر کار اشتباهی انجام دهند، دلیل نمی‌شود که تو هم فقط به این خاطر که بی اراده هستی، آنها را همراهی ‌کنی.

اگر با توجیهاتی همانند خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت باش! یا چون همه رفتند و هیچ کس نمانده، من هم می‌روم، کارها به تایید می‌رسید، ما هم امروز باید دست از یاری امام زمان برمی‌داشتیم.

یکی از مهمترین کارها برای تعجیل در ظهور، گناه نکردن است، اما این روزها خوب و بدِ خیلی از کارها در جامعه جور دیگری اِلقا و تعیین شده و در واقع به سنّت و عُرف جامعه تبدیل شده است (درحالیکه آن کار از نظر اسلام شایسته نیست)؛ مانند سنّت‌های غلط در مورد ازدواج، مهریه و...

اگر دیگران کار بدی می‌کنند، تو مانند فردی بی اراده تقلید نکن! تو حقِ انتخاب داری؛ باور کن متفاوت بودن، بهتر از گناهکار بودن است. اگر نمی‌توانی شرایط را تغییر بدهی، لااقل برای اشتباه دیگران کف نزن!

ذغال سنگ و الماس هر دو از جنس کربن هستند، ولی الماس چون فشار بیشتری را تحمل کرده، تبدیل به سنگی با ارزش شده است.

 

 

منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)