{دلایل عقلی امامت و مهدویت - شماره 5}
لطف مقرّب یعنی: کاری از طرف خدا برای انسانها، که ما را به سوی انجام تکالیف ترغیب، و از سرکشی دور میکند. علامه حلی میگوید: « لطف مقرب خدا » آن اموری است که قدرت و اختیار را از ما نمی گیرد، ولی در نزدیک کردن ما به بندگی و دور کردن ما از معصیت، موثر است.
[کشف المراد، ص 324]
روش استدلال:
برای رسیدن به هدف خدای حکیم از خلقت انسان (یعنی کمال)، برنامه و تکالیفی وجود دارد که خدا هر زمینه ای برای انجام آن تکالیف لازم باشد را فراهم می نماید؛ هر آنچه که موجب روشنگری و ترغیب انسانها برای عمل به آن برنامه باشد.
« نصب و معرفی امام و راهنمایی الهی » از نمونه های روشن لطف مقرّب خدا به ما انسانهاست.
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
