{پرسش و پاسخ مهدوی - شماره 10}
تمامی انبیا و امامان هموراه در راه تحقق دین کوشیدند و در این راستا کوشش های پیگیر داشته و جان و مال خود را ایثار کردند و به اندازه ای در آرزوی رستگاری مردم بودند که آسایش را بر خود حرام کردند. از سویی در بشارات الهی تحقق کامل این آرزو را به دست مهدی موعود می دیده اند. اینست که در امید وصال آن آرزوی نهایی در تب و تاب بودند و مردم را به آن انتظار تشویق می کردند.
امام صادق علیه السلام میفرمایند: «اگر [روزگار] او را درک میکردم، سراسر عمر خود، به او خدمت می کردم».[1]
سدیر صیرفی می گوید: روزی من، مفضل، ابوبصیر و ابان بن تغلب وارد منزل امام صادق شدیم. دیدیم آن حضرت بر خاک نشسته و عبایی پشمین در بر کرده و بسان مادر فرزند مرده ای که دلش آتش گرفته، گریه می کند. اندوه و غم تمام چهره او را فراگرفته، اشک چشمانش بر روی گونه ها غلتیده بود. چنین ترنم و نجوا می کرد: آقای من غیبت تو خواب از چشم من ربوده و آرامش دلم را گرفته و گرفتاری ام را به ابد پیوند داده است...»[2]
تمامی امامان در آرزوی این دیدار اشک انتظار ریخته اند. اشتیاقی که در ائمه معصوم ما دیده می شود روشنگر راهیست که نه تنها شیعیان، بلکه همه انسانها باید برای خوشبختی و سعادت، آن راه را بروند...
[1-بحارالانوار ج 51 ص148؛ مکیال المکارم ج1 ص137؛ 2- همان، ص258 ح12؛ بحارالانوار ج 51 ص219]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
