{مهدویت در قرآن - شماره 29}
(جزء بیست و نهم)
📖 «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعین»*۱
امام محمد باقر(علیه السلام) در این رابطه می‌فرماید: «معنای آیه این است که بگو بیندیشید اگر امامتان غایب شد، به گونه ای که ندانید او کجاست، پس چه کسی برایتان امامی ظاهری خواهد آورد که اخبار آسمان ها و زمین و حلال و حرام خداوند را برای شما بیان کند.»*۲
تشبیه امام به آب، بیانگر نکات ظریف و عمیقی است از جمله اینکه: هیچ کس نمی‌تواند خود را از امام بی نیاز بداند، همان طور که نمی‌توان خود را از آب بی‌نیاز دانست. غفلت و دوری از امام موجب مرگ انسانی ما می‌شود، همان طور که دوری از آب، مرگ جسمی ما را به دنبال خواهد داشت.*۳
داستان ما داستان بیشتر از هزار سال تشنگی و عطش است. کسی از منتظرِ آب نشستن سیراب نمی‌شود. همانطور که آدم تشنه به جستجوی آب می‌رود، منتظر واقعی نیز به جستجوی امامش برمی‌خیزد و برای یاری او و زمینه سازی ظهورش قیام می‌کند.
[۱.سوره ملک،آیه ۳۰؛ 2.کمال الدین و تمام النعمه، ج۱،ص۳۲۶؛ 3.کافی، ج۱،ص۳۷۶]
منبع : کانال مهدیاران (Mahdiaran@)
